SpecPrawny.pl | Forum Prawne

Moją siostrę i mojego szwagra spotkała tragedia autorstwa prokuratury rejonowej
w Zgorzelcu!!!!! Zacznę od początku. Moja siostra wraz z mężem prowadzą dwie
stacje paliw, mają firmę transportową.
Na początku lipca ubiegłego roku w naszej miejscowości ogłaszała się firma
która robiła remony budowlane. Zawarli z tymi panami umowę. Firma ta miała
wykonać remont tarasu. Od początku wydawali się podejrzanymi osobnikami. Mieli
ok.22-24 lat. Zanim zakończyli prace jednak znikneli z posesji wraz z dwoma
drogimi rowerami. TO DOPIERO POCZĽTEK NASZEJ TRAGEDII. Rowery te należały do
córki mojej siostry. Jest to moja siostrzenica. Dziecko jest chore na porażenie
mózgowe i strasznie przeżyło tą kradzież. Pierwszy odruch mojego szwagra na
krzywdę dziecka były takie że postanowiliśmy znaleźć złodziei. Widziano te osby
z tymi rowerami. Wszyscy sąsiedzi wskazywali na tych osobników którzy
wykonywali u mojej siostry remont tarasu. Szwagier jak już wspomniałem
postanowił naprawic krzywde dziecka i znaleźć złodziei. Po dwudniowych
poszukiwaniach znaleźliśmy jednego z nich. On odrazu powiedział że ukradł jego
kolega który z nim pracował i który był niby domniemanym szefem złodziejskiej
spółki. Pojechaliśmy więc do tego drugiego dowiedzieć się gdzie rowery. Drugi
zaś powedział na tego pierwszego, więc postanowiliśmy ich skonfrontować żeby
powiedzieli prawdę. Doprowadziliśmy do spotkania ze sobą tych dwóch osobników.
Wyszło na jaw że wspólnie dokonali kradzieży jednak postanowili na drugi dzień
oddać skradzione rzeczy!!!
Szwagier więc nie zgłosił tego na Policje mysląc że odzyska rowery.
PROSZĘ O UWAGĘ !!!!!!
Złodzieje poszli na Policję i zgłosili PRÓBĘ WYMUSZENIA 3000 zł. !!!!!!!!!
Mój szwagier od 8,5 miesiąca !!!!!!!! przebywa w Areszcie Œledczym oskarżony o
próbę wymuszenia 3000 ZŁ !!!!!!!!!!
ZŁODZIEJE WRAZ Z POLICJĽ I PROKURATURĽ OSKARŻAJĽ PRZYKŁADOWEGO OBYWATELA,
PRZEDSIĘBIORCĘ ŻE ZAJMOWAŁ SIĘ WYMUSZANIEM HARACZU. KTO JEST ODPOWIEDZIALNY W
POLSCE ZA NASZ SYSTEM PRAWNY, KTO POWINIEN ODPOWIADAĆ ZA DECYZJE PROKURATURY
ZGORZELECKIEJ.
Adwokaci nie każą nam iść do gazety, lub innego śroka przekazu. Mówią że to
pogorszy sytuację. Moja siostra od 8,5 miesięcy prowadzi sama dwie stacje
paliw, opiekuje się dzieckiem i jest wykończona psychicznie. Nikt nie potrafi
nam pomóc. Sprawy są przekładane. Osoby które oskarżyły jej męża dostały
adwokata z urzędu i są na wolności@!!!!!! a mój szwagier w więzieniu. Odmawia
się nam wpłacenie kaucjii. Prokuratura nie chce zastosować innego środka
zapobiegawczego niż areszt!!!!!!! Dlaczego !!!!!!!!
CZY NASZE PAŃSTWO WCHODZĽCE DO UNI EUROPEJSKIEJ PRODUKUJE NA SIŁĘ PRZESTĘPCÓW,
KIEDY CI PRAWDZIWI SĽ BEZKARNI>...!!!??????
CO MAMY ROBIĆ??????? DO KOGO PÓJŒĆ PO POMOC????? GDZIE LOGIKA POCZYNAŃ
PROKURATURY REJONOWEJ W ZGORZELCU?????
GDZIE JEST ETYKA ZAWODOWA, DOŒWIADCZENIE ZAWODOWE, LOGIKA PROWADZONEGO
ŒLEDZTWA.

Słowa adwokata który reprezentuje obronę mojego szwagra brzmią: "Nie wiem czym się mój klient naraził prokuraturze, ale to wszystko jest nie do zrozumienia"
Co mamy robic? Czy udać się do gazety lub innego środka masowego przekazu?
Proszę poradźcie coś...

Odmawia się nam wpłacenie kaucjii. Prokuratura nie chce zastosować innego środka zapobiegawczego niż areszt!!!!!!! Dlaczego !!!!!!!!

Najsurowszy środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania stosuje sąd rejonowy na wniosek prokuratora.
Przyczyny stosowania akurat tego środka zapobiegawczego są napewno szczegółowo uzasadnione we wniosku prokuratora o jego zastosowanie.

Co mamy robic? Czy udać się do gazety lub innego środka masowego przekazu? Proszę poradźcie coś...

Proponuję złożyć zażalenie na postanowienie o tymczasowym aresztowaniu. Sąd Okręgowy po rozpoznaniu go podejmie decyzję co do zmiany bądź utrzymania środka zapobiegawczego.
Zanim udasz się "do gazety lub innego środka masowego przekazu", zważ, że każdy kij ma dwa końce. ;)

Wzieliśmy dwóch adwokatów którzy rozkładają ręce mówiąc że nie wiedzą co w tej prokuraturze w Zgorzelcu się dzieje!!!!

Składamy non stop zażalenia i prosby o kaucje jednak to nie daje żadnego efektu... Adwokaci pobrali od nas godziwe pieniądze i żadnego efektu nie ma....

Z męża mojej siostry zrobiono kryminalistę który prowadzi PRZESTEPCZY TRYB ŻYCIA...!!!!!!! Nawet nie mam pojęcia na jakiej podstawie prokurator zastosował te słowa w uzasadnieniu.

To jest straszne i nie mamy pojęcia dlaczego tak się dzieje. Złożyliśmy doniesienia o kradzieży rowerów lecz zostały umożone ponieważ nie znaleziono rowerów.

Złożyliśmy komplet dokumentów dot. leczenia dziecka, chcieliśmy zmiany aresztu na dozór jednak prokurator odpisał iż moja siostra sama może sprawować opieke i również prowadzić dwie stacje paliw i firmę transportową. To nie jest logiczne ale to prawda

Wzieliśmy dwóch adwokatów którzy rozkładają ręce mówiąc że nie wiedzą co w tej prokuraturze w Zgorzelcu się dzieje!!!!

Ja również nie wiem ;)

Składamy non stop zażalenia i prosby o kaucje jednak to nie daje żadnego efektu... Adwokaci pobrali od nas godziwe pieniądze i żadnego efektu nie ma....

Art. 253 § 1 kpk[/i] Œrodek zapobiegawczy należy niezwłocznie uchylić lub zmienić, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których został on zastosowany, lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie albo zmianę. [/i]

Z męża mojej siostry zrobiono kryminalistę który prowadzi PRZESTEPCZY TRYB ŻYCIA...!!!!!!! Nawet nie mam pojęcia na jakiej podstawie prokurator zastosował te słowa w uzasadnieniu.

Jakoś trzeba było uzasadnić wniosek ;)
Może na podstawie wywiadu środowiskowego?
Art. 257 § 1 kpk [/i]Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli wystarczający jest inny środek zapobiegawczy.[/i]

To jest straszne i nie mamy pojęcia dlaczego tak się dzieje. Złożyliśmy doniesienia o kradzieży rowerów lecz zostały umożone ponieważ nie znaleziono rowerów.

Art. 306 § 1 kpk Pokrzywdzonemu oraz instytucji wymienionej w art. 305 § 4 przysługuje zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia, a stronom - na postanowienie o jego umorzeniu. Uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt.

Złożyliśmy komplet dokumentów dot. leczenia dziecka, chcieliśmy zmiany aresztu na dozór jednak prokurator odpisał iż moja siostra sama może sprawować opieke i również prowadzić dwie stacje paliw i firmę transportową. To nie jest logiczne ale to prawda

Art. 259 § 1 kpk Jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy odstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego wolności:
1) spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo,
2) pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny.

- lektura na święta ;)

2000.01.26 postan. s.apel. II AKz 9/00 KZS 2000/2/25 w Krakowie
Tymczasowe aresztowanie może być uzasadnione jedynie nieprawomocnym skazaniem na surową karę pozbawienia wolności, jak i przewidywaniem, że taka kara może być orzeczona. W takiej sytuacji nie ma potrzeby wykazywać obawy, że oskarżony będzie się ukrywał lub inaczej utrudniał postępowanie. Perspektywa odbycia surowej kary zwykle stymuluje zagrożonych nią do utrudniania postępowania, także przez nadużywanie uprawnień.

1999.12.21 postan. s.apel. II AKz 285/99 KZS 1999/12/27 w Krakowie
Skoro środki zapobiegawcze stosuje się jedynie w celach procesowych, a nie uprzedza się nimi ewentualnej kary, to każdy z nich wymaga stwierdzenia ogólnej podstawy stosowania ich (art. 249 § 1 k.p.k.), a w dalszej kolejności - przesłanek szczególnych (art. 258 § 1-4 i art. 259 § 1-4 k.p.k.). Cechy osobowości oskarżonego na ogół nie mają przy tym znaczenia, chyba że wpływają na ocenę istnienia tych przesłanek. Powodem stosowania aresztowania może więc być także przewidywanie skazania na surową karę pozbawienia wolności (§ 2 art. 258 k.p.k.) i nie jest to sprzeczne z Europejską Konwencją Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, dopuszczającą aresztowanie "w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą", ale nawet w razie konieczności "zapobieżenia popełnieniu takiego czynu", a więc prewencyjnie i bez owego procesowego celu (art. 5 ust. 1 lit. c tej Konwencji). Stosowanie aresztowania z powodu przewidywania skazania na surową karę, którego racją jest zapobieżenie ucieczce sprawcy przestępstwa lub utrudnianiu przezeń postępowania, stosowane jest w wielu demokratycznych państwach poddanych jurysdykcji ETPCz, jak w Belgii, Holandii czy Austrii (zob. A. Murzynowski, Węzłowe problemy tymczasowego aresztowania w świetle przepisów nowego kodeksu postępowania karnego, Kraków 1998, s. 126).

1999.09.29 postan. s.apel. II AKz 229/99 KZS 1999/8-9/53 w Krakowie
Skazanie oskarżonego nieprawomocnym wyrokiem zwalnia sąd I instancji od powinności wykazywania w postanowieniu co do aresztowania tymczasowego prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa. W tej sytuacji wystarczające jest wykazanie w postanowieniu celowości stosowania aresztowania (art. 249 § 1 i art. 258 § 1-3 k.p.k.).

1999.09.02 postan. s.apel. II AKz 210/99 KZS 1999/8-9/48 w Krakowie
Matactwem zwykło się nazywać bezprawne wpływanie na bieg procesu karnego, objęte dyspozycją art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. Zmiana wyjaśnień składanych przez oskarżonego nie jest mataczeniem w tym znaczeniu, skoro stanowi tylko następstwo realizowania przez oskarżonego należnego mu prawa bronienia się przed zarzutem. Nie może więc być ona powoływana jako podstawa stosowania tymczasowego aresztowania bądź innych środków zapobiegawczych.

1998.12.30 postan. s.apel. II AKz 424/98 Apel.-Lub. 1999/2/13 w Lublinie
1. Skazanie oskarżonego nieprawomocnym wyrokiem zwalnia sąd od podawania w uzasadnieniu postanowienia o stosowaniu lub dalszym utrzymywaniu tymczasowego aresztowania, że zebrane dowody wskazują na prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa, jednak przepis art. 251 § 3 k.p.k. nie zwalnia sądu z obowiązku wykazania w takim przypadku słuszności stosowania aresztu tymczasowego (art. 258 § 2 k.p.k.), konieczności stosowania tego właśnie a nie innego środka zapobiegawczego dla celów procesowych (art. 257 § 1 k.p.k.) oraz rozważenia, czy stosowaniu tego środka nie sprzeciwiają się względy tyczące samego oskarżonego bądź jego najbliższej rodziny (art. 259 § 1 k.p.k.).
2. Nieudzielenie głosu obecnym stronom przed wydaniem postanowienia w trybie art. 264 § 2 k.p.k. narusza nie tylko wyrażoną w tym przepisie zasadę gwarancyjną, ale jednocześnie pozbawia oskarżonego prawa do obrony, którą zapewnia mu w szczególności art. 6 k.p.k. i stanowi istotne uchybienie procesowe, które zawsze ma wpływ na treść rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k.

1998.12.03 postan. s.apel. II AKz 267/98 KZS 1998/12/41 w Krakowie
Obrót narkotykami jest przestępstwem wielce szkodliwym (choć w Polsce jeszcze nie zawsze należycie potępianym), toteż można przewidywać, że za hurtowe dostarczanie środków odurzających wymierzona będzie kara surowa, a przeto aresztowanie podejrzanego o to jest uzasadnione (art. 258 § 2 k.p.k.), by nie utrudniał on postępowania z obawy przed tą karą, choćby zamiaru utrudniania go jeszcze nie przejawił.

1998.12.02 postan. s.apel. U N II AKa 154/98 OSA 2000/2/8 w Katowicach
Tymczasowe aresztowanie nie jest antycypacją kary, a środkiem mającym generalnie zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania. Co za tym idzie, fakt nabycia przez oskarżonego formalnych podstaw do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności w żadnej mierze nie może oznaczać uchylenia przesłanek, o których mowa w art. 258 k.p.k., w szczególności w sytuacji, gdy ten w warunkach izolacji sprawiał znaczne trudności wychowawcze z uwagi na silne związki z podkulturą więzienną, co czyni niepewną prognozę kryminologiczną, a tym samym faktu tego nie można oceniać przez pryzmat dyspozycji art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k.

1998.09.02 postan. s.apel. II AKz 217/98 KZS 1998/9/17 w Krakowie
Zaświadczenie lekarza o czasowej niezdolności do pracy oczywiście nie jest wystarczające dla usprawiedliwienia niestawiennictwa na wezwanie organów procesowych. Jest bowiem wystawione nie przez osobę upoważnioną do tego, a przede wszystkim nie ocenia możności stawienia się przed sądem, lecz tylko zdolność wykonywania określonego zajęcia zarobkowego w aspekcie prawa do ochrony zdrowia (art. 68 Konstytucji). Warto dostrzec w badanym przypadku, że na zaświadczeniu L-4 umieszczono wzmiankę "może chodzić", co ujawnia możliwość stawienia się oskarżonego. Gdy w dodatku oskarżony odmówił policjantowi podania miejsca pobytu, świadczy to, że oskarżony uchyla się od wymiaru sprawiedliwości.

1998.08.19 postan. s.apel. U N II AKz 216/98 OSA 1999/1/4 w Katowicach
I. Posługiwanie się fałszywym dokumentem (paszportem przy przekraczaniu granicy), rodzi obawę ukrywania się przed wymiarem sprawiedliwości.
II. Ujawnienie przy podejrzanym 300 gramów kokainy, wartości co najmniej 90 tys. zł, wyklucza możliwość zakwalifikowania jego działania jako wypadku mniejszej wagi.
1998.03.25 postan. s.apel. II AKz 59/98 KZS 1998/3/44 w Krakowie
Słusznie postąpił sąd wojewódzki, gdy nie poprzestał na zaświadczeniu (psychiatry), jakoby oskarżony nie mógł uczestniczyć w rozprawie, a nawet stawić się w sądzie. Sąd Apelacyjny podziela wątpliwości sądu wojewódzkiego co do wiarygodności kolejno mu przedkładanych zaświadczeń lekarzy. Nie do zaakceptowania jest ignorowanie przez oskarżonego wezwań od biegłych sądowych i próba zastąpienia ich opinii zaświadczeniem wybranego przez siebie lekarza. W pełni uzasadnione są czynności zmierzające do weryfikacji składanych zaświadczeń. Skoro zaś stąd wynika, że oskarżony utrudnia postępowanie, słusznie go aresztowano.

1998.02.11 postan. s.apel. U II AKz 34/98 OSA 1998/9/52 w Katowicach
Oskarżony ma obowiązek usprawiedliwienia swojej nieobecności i obrońca nie może wymagać, aby to sąd dociekał dlaczego nie stawił się on na rozprawie, o terminie której był zawiadomiony.

1997.12.29 postan. s.apel. II AKz 300/97 Prok.i Pr. 1998/7-8/25 w Krakowie
Utrudnianiem postępowania karnego (art. 217 § 1 pkt 2 kpk) może być także nadużywanie uprawnień, zwłaszcza prawa do ochrony zdrowia, a to przez pozorowanie choroby wymagającej pilnego i nieodzownego hospitalizowania czy przeszkód w stawieniu się na wezwanie z powodu choroby, ostatnio często się zdarzających w praktyce sądowej.

1997.11.19 postan. s.apel. U II AKz 126/97 OSA 1998/9/51 w Katowicach
Zgodnie z przepisem art. 321 § 1 k.p.k., obecność oskarżonego na rozprawie w sprawach toczących się w postępowaniu zwyczajnym jest obowiązkowa. Jeżeli więc oskarżony nie stawia się na taką rozprawę i niestawiennictwa swego nie usprawiedliwia w sposób wskazany prawem, to zachowanie jego rozpatrywać należy w kategoriach działania z prawem, w tym wypadku procesowym, sprzecznego - a więc bezprawnego - co może rodzić skutek wynikający z przepisu art. 217 § 1 pkt 2 k.p.k.

1996.12.12 postan. s.apel. II AKz 508/96 KZS 1996/11-12/35 w Krakowie
1. Artykuł 217 § 2 kpk stanowi samodzielną przesłankę tymczasowego aresztowania, więc zastosowanie go nie wymaga dodatkowych powodów.
2. Wyjątkowo ciężkie skutki aresztowania dla oskarżonego lub jego najbliższych to z reguły sytuacja zagrażająca egzystencji tych osób, a nie inne, mniej doniosłe trudności bytowe, emocjonalne czy tp.

1996.11.28 postan. s.apel. II AKz 488/96 KZS 1996/11-12/34 w Krakowie
Zagrożenie badanego czynu surową karą jest wystarczającą przesłanką do stosowania tymczasowego aresztowania (art. 217 § 2 kpk).

1996.11.19 postan. SN IV KZ 119/96 OSP 1997/4/74
glosa krytyczna: Stefański R.A. OSP 1997/4/74
Z treści art. 217 § 2 k.p.k. wynika, że jeżeli przedmiotem zarzutu jest zbrodnia lub umyślny występek zagrożony karą pozbawienia wolności, której granica wynosi co najmniej 8 lat, to z mocy prawa istnieje domniemanie, że może być konieczne wymierzenie surowej kary, a groźba wymierzenia takiej kary może skłaniać oskarżonych (podejrzanych) do podejmowania działań zakłócających czy wręcz uniemożliwiających prawidłowy tok postępowania.
Istnienie takiego domniemania pozwala na podejmowanie decyzji w kwestii tymczasowego aresztowania i nie jest konieczne prognozowanie sądowego wymiaru kary, co nie jest przecież możliwe na etapie postępowania przygotowawczego.

1996.09.10 wyrok s.apel. II AKo 86/96 Prok.i Pr. 1997/3/21 w Krakowie
Skoro podejrzany wzbraniał się przy zatrzymaniu go (nie otworzył drzwi na wezwanie policjantów i opierał się im), poprzednio nie stosował się do orzeczonego zakazu (prowadzenia pojazdów mechanicznych - RK), wykazując wielokrotnie nieposłuszeństwo prawu, był karany za to, a także za udział w obrocie kradzionymi autami, to uzasadniona jest obawa matactwa i ucieczki.

1996.07.31 postan. s.apel. II AKz 333/96 KZS 1996/7-8/56 w Krakowie
Skoro oskarżony od dawna nie przebywał pod adresem podanym przezeń jako miejsce stałego zamieszkania, a ustalono, że dom, w którym miał mieszkać, jest tak zniszczony, że nie nadaje się do zamieszkania, to oczywiste jest, że oskarżony nie ma miejsca stałego zamieszkania (art. 217 § 1 pkt 1 kpk).

1996.07.04 postan. s.apel. II AKz 287/96 KZS 1996/5-6/71 w Krakowie
Złożenie przez oskarżonego sądowi wyjaśnień o treści odmiennej niż w śledztwie, nie może być uznane za wystarczającą przesłankę aresztowania go. Byłoby to nawet rażąco sprzeczne z uprawnieniem do obrony, a to gwarancją swobody wyboru sposobów i środków obrony.

1996.06.05 postan. s.apel. II AKz 240/96 KZS 1996/5-6/70 w Krakowie
Rażąco nietrafnie działa sąd, który nie stosuje odpowiednich środków wobec oskarżonego, pozostającego na wolnej stopie za poręczeniem majątkowym, który nie stawił się na rozprawę i tego nie usprawiedliwił. Mniejsza o powagę sądu, choć i ta nie jest wyłącznie prywatną sprawą osób, skład sądu tworzących. Jednakże to niestawiennictwo spowodowało odroczenie rozprawy, a z nim także przedłużenie się tymczasowego aresztowania innych oskarżonych. Wolność tych osób jest dobrem zbyt cennym, ich zarzuty przewlekania się postępowania są zbyt trafne, zorganizowanie rozprawy jest działaniem zbyt złożonym i kosztownym, by to marnować bez poważnego powodu. Wzajemna lojalność uczestników postępowania jest warunkiem jego niezakłóconego przebiegu. Rzeczą sądu jest osiągać ją, więc i wymuszać w razie potrzeby, a na ogół zapobiegać naruszaniu jej, by uczestnicy lojalni nie tracili w porównaniu z tymi, co swe powinności naruszają.

1996.04.17 postan. s.apel. II AKz 169/96 KZS 1996/4/28 w Krakowie
Odbywanie kary w innej sprawie nie ma znaczenia przy stosowaniu tymczasowego aresztowania. Możliwość uzyskiwania widzeń, przepustek i podobnych udogodnień przysługujących odbywającemu karę sprawia, że interesy postępowania karnego nie byłyby należycie zabezpieczone, jak to jest celem tymczasowego aresztowania.

1996.04.10 postan. s.apel. II AKz 144/96 KZS 1996/4/27 w Krakowie
Przesłanką tymczasowego aresztowania są tylko te zdarzenia, które zostały objęte postanowieniem o przedstawieniu (uzupełnieniu) zarzutów. Argumentowanie zasadności aresztowania "rozwojowym charakterem sprawy" nie może mieć żadnego znaczenia, bowiem nie wiadomo, jakie fakty należałoby tu badać, ani też podejrzany nie może się bronić przed imputowaniem mu czynów, o których nawet nie wie.

1996.02.28 wyrok SN III KRN 188/95 Prok.i Pr. 1996/9/3
Stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec osób odbywających karę pozbawienia wolności jest dopuszczalne, ale zastosowanie go nie przerywa odbywania prawomocnie orzeczonej kary. Dotyczy to również takiej sytuacji, jaka miała miejsce w niniejszej sprawie, to jest samowolnego przerwania odbywania kary i łączącego się z tym uchylenia się od tymczasowego aresztowania. Po ponownym zatrzymaniu osoba równocześnie odbywająca karę pozbawienia wolności i tymczasowo aresztowana nadal odbywa karę niezależnie od tego w jakich okolicznościach została zatrzymana. Okres odbywania prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności - nawet jeżeli zbiega się z tymczasowym aresztowaniem - nie podlega powtórnemu zaliczeniu na podstawie art. 83 § 1 k.k. na poczet kary (orzeczonej w sprawie, w której stosowany był środek zapobiegawczy).

1995.11.30 postan. s.apel. II AKz 596/95 KZS 1995/12/19 w Krakowie
Potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania odnosi się w równym stopniu do całego postępowania, zatem tak do śledztwa jak stadium rozpoznawczego procesu, choć w każdym z nich przesłanki aresztowania mogą mieć różne znaczenie.

1995.10.31 postan. s.apel. II AKz 545/95 KZS 1995/9-10/30 w Krakowie
Możliwość przedsiębrania starań o przedterminowe zwolnienie z reszty kary pozbawienia wolności orzeczonej nieprawomocnym wyrokiem nie ma żadnego znaczenia w orzekaniu o stosowaniu tymczasowego aresztowania.

1995.10.31 postan. s.apel. II AKz 543/95 Prok.i Pr. 1996/4/25 w Krakowie
Potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania odnosi się nie tylko do stadium przygotowawczego, ale i sądowego. Samo wniesienie aktu oskarżenia niewiele zmienia w istotnych przesłankach stosowania aresztowania.

1995.06.28 postan. s.apel. II AKz 301/95 KZS 1995/6/41 w Krakowie
Nie jest słuszne aresztowanie oskarżonego z powodu utrudniania postępowania, gdy na rozprawę nie stawił się, bo przebywał wówczas w zakładzie karnym. Utrudnianie postępowania musi bowiem być zarzucalne, to jest zachodzić w warunkach pozwalających na spełnienie powinności procesowej.

1995.06.01 postan. s.apel. II AKz 264/95 KZS 1995/6/40 w Krakowie
Nie ma powodu doszukiwać się możliwości utrudniania postępowania przez oskarżonego tylko dlatego, że przed aresztowaniem poddał się leczeniu szpitalnemu, być może nadużywając konstytucyjnego prawa do ochrony zdrowia. Gdyby nawet ponownie tak się zachował, sąd może to powściągnąć odpowiednim skontrolowaniem przesłanek leczenia (powagi schorzenia i pilności hospitalizacji) oraz odpowiednimi środkami zapobiegawczymi. Aresztowanie oskarżonego nie jest niezbędne ani z powodu powagi zarzutu (niezbyt wielkie nadużycia), ani celowe (skoro sąd przez dwa miesiące zalegania oskarżenia nie przystąpił do badania sprawy). Byłoby to uzasadnione, gdyby było oczywiste, że oskarżonemu realnie grozi kara przekraczająca dwa lata pozbawienia wolności (art. 217 § 3 kpk).

1995.02.23 postan. s.apel. II AKz 87/95 KZS 1995/2/44 w Krakowie
Oskarżony może bronić się w dowolny, prawem przewidziany sposób, jednakże jego postąpienia i wyjaśnienia podlegają ocenie organów procesowych zarówno dla rozstrzygnięcia istoty sprawy (ustaleń itp.), jak i dla stosowania środków zapobiegawczych. Byłoby wynaturzeniem prawa do obrony, gdyby mimo obrony wykrętnej, matactwa itp. nie można było wydać orzeczenia zabezpieczającego prawidłowy tok postępowania tylko dlatego, że oskarżony ma prawo się bronić.

1995.01.17 postan. s.apel. II AKz 12/95 KZS 1995/1/35 w Krakowie
Żądanie, by sąd wcześniej przed wydaniem postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania badał przesłanki wymienione w art. 218 kpk, jest błędnym odwróceniem kolejności (inicjatywy - RK) i niewłaściwym postawieniem zagadnienia, kogo obciąża ciężar dowodu.

1994.12.20 postan. s.apel. II AKz 446/94 KZS 1995/1/32 w Krakowie
Skoro tymczasowe aresztowanie uchylono dla umożliwienia oskarżonemu podjęcia zaleconego leczenia szpitalnego, a oskarżony leczenia tego nie podjął, za to dwukrotnie nie stawił się na rozprawę, to obecnie aresztowanie go jest niezbędne, zaś art. 218 pkt 1 kpk nie zachodzi. Tylko w ten sposób bowiem można zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania.

1994.12.20 postan. s.apel. II AKz 450/94 KZS 1994/12/14 w Krakowie
Sąd Wojewódzki słusznie aresztował oskarżonego z powodu utrudniania postępowania. Oskarżony bowiem nie stawił się na rozprawę, na którą prawidłowo go wezwano i nie zawiadomił sądu (ani swego obrońcy) o przyczynach niestawiennictwa, choć mógł to zrobić przez kogokolwiek ze swych bliskich. Dopiero w trzecim dniu po tej rozprawie dostarczył zaświadczenie lekarza (nie sądowego), który stwierdził dwudniową niezdolność oskarżonego do pracy z powodu nieoznaczonej choroby, choć oskarżony w ogóle nie był zatrudniony. Ani więc zaświadczenie to nie pochodziło od uprawnionej osoby (lekarza sądowego), ani nie umożliwiało oceny, czy rzekoma choroba rzeczywiście uniemożliwiała stawienie się, ani nie została ona stwierdzona w dniu stawiennictwa, ani zaświadczenia w porę nie złożono. Posłużenie się tym zaświadczeniem jest wręcz przejawem nonszalancji. Sąd Wojewódzki prawidłowo spełnił swą powinność dyscyplinowania oskarżonych.

1994.11.09 postan. s.apel. II AKz 386/94 KZS 1994/11/13 w Krakowie
Orzekając co do tymczasowego aresztowania podejrzanego sąd nie bada trafności kwalifikacji prawnej zarzuconego czynu.

1994.05.11 postan. s.apel. II AKz 161/94 KZS 1994/5/25 w Krakowie
Nie jest prawidłowe zastosowanie tymczasowego aresztowania oskarżonego z powodu utrudniania postępowania, gdy usprawiedliwił swe niestawiennictwo na oznaczony termin zgłoszeniem się w pogotowiu ratunkowym, jak twierdził - z powodu dolegliwości zdrowotnych i to nawet po uwzględnieniu poprzedniego jego niestawiennictwa, które wszak nie wywołało stosowania żadnych środków zapobiegawczych. Podjęcie decyzji o aresztowaniu oskarżonego winno bowiem być poprzedzone pełną analizą okoliczności faktycznych i prawnych, wysłuchaniem stron, a nie stanowić retorsję za postąpienie - przynajmniej formalnie - mieszczące się w granicach praw oskarżonego jako człowieka, w szczególności konstytucyjnego prawa do ochrony swego zdrowia.

1994.04.13 postan. s.apel. II AKz 124/94 KZS 1994/4/25 w Krakowie
Stwierdzenie, że podejrzany nakłaniał współsprawcę do zatajenia prawdy i groził mu przestępstwem za jej ujawnienie, uzasadnia tymczasowe aresztowanie z powodu obawy o utrudnianie postępowania.

1994.04.06 postan. s.apel. II AKz 114/94 KZS 1994/4/23 w Krakowie
Powinnością oskarżonego, który - prawidłowo wezwany - nie stawił się na rozprawę główną, jest usprawiedliwić swe niestawiennictwo niezwłocznie po ustaniu przeszkody, a nie dopiero na żądanie sądu lub po zastosowaniu środków przymusu bądź środków zapobiegawczych.

1994.03.30 postan. s.apel. II AKz 112/94 KZS 1994/4/24 w Krakowie
Częste wyjazdy oskarżonego za granicę, przy których nie przestrzegał powinności z art. 66 § 1 kpk uzasadniają obawę o utrudnianie przezeń postępowania, zatem i stosowanie tymczasowego aresztowania.

1994.03.17 postan. s.apel. II AKz 100/94 KZS 1994/3/20 w Krakowie
Nie może być uznane za przejaw matactwa, ani wystarczająco uzasadniać obawy o matactwo, że oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Obawa ta w tej sprawie wynika z innych okoliczności sprawy.

1994.01.12 postan. s.apel. II AKz 3/94 KZS 1994/1/32 w Krakowie
Skoro okazuje się, że zebrane dowody nie uzasadniają dostatecznie wniesionego oskarżenia, niedopuszczalne jest stosowanie jakiegokolwiek środka zapobiegawczego w szczególności tymczasowego aresztowania (art. 209 kpk). Nieuzasadniony jest pogląd żalącego się (prokuratora - RK), że postawiony zarzut "obliguje" sąd do aresztowania oskarżonych ze względu na wysokość grożącej im kary. Równie niesłuszne jest żądanie żalącego się, by sąd dokonał czynności "gwarantujących" wiarygodność wyjaśnień oskarżonych. Ciężar dowodzenia zasadności zarzutu oskarżenia spoczywa bowiem na oskarżycielu i jego owa "gwarancja" dotyczy.

1993.11.23 postan. s.apel. II AKz 327/93 KZS 1993/11/23 w Krakowie
Skoro z zebranych dowodów - a przede wszystkim z zeznań pokrzywdzonego - nie wynika, by podejrzany dokonał przestępstwa, które mu się zarzuca, stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania jest nieuzasadnione (art. 209 kpk.). W tej sytuacji żadnego znaczenia nie mają przesłanki wykazujące celowość aresztowania (art. 217 § 1 kpk); rozważanie ich jest więc zupełnie zbędne.

1993.11.17 postan. s.apel. II AKz 318/93 KZS 1993/11/22 w Krakowie
Dla stwierdzenia, że oskarżony ukrywa się przed wymiarem sprawiedliwości wystarczające jest ustalenie, że nie przebywa on pod adresem, który podał sądowi. Bez znaczenia jest, że oskarżony pozostaje w telefonicznym kontakcie ze swym obrońcą, skoro w tej sytuacji nie można oskarżonemu doręczyć wezwania ani sprowadzić go na rozprawę przymusowo.

1993.10.07 wyrok s.apel. II AKr 141/93 KZS 1993/10/29 w Krakowie
Po ogłoszeniu każdego wyroku sąd powinien orzec, czy nadal utrzymuje w mocy stosowane poprzednio środki zapobiegawcze.

1993.09.29 postan. s.apel. II AKz 261/93 KZS 1993/10/28 w Krakowie
Próba oskarżonego nawiązania nielegalnego kontaktu ze świadkiem zgłoszonym dla wykazania alibi wystarczająco uzasadnia obawę matactwa, więc i tymczasowe aresztowanie (art. 217 § 1 pkt 2 kpk).

1993.09.23 postan. s.apel. II AKz 257/93 KZS 1993/9/12 w Krakowie
1. Jeżeli wyjaśnienia oskarżonych różnią się znacznie co do faktów, badanych w postępowaniu, należy podjąć próby usunięcia tych różnic, a więc uzasadniona jest obawa matactwa oskarżonych przez wzajemne wpływanie na siebie, zatem i ich tymczasowe aresztowanie.
2. Pogorszenie się sytuacji rodziny tymczasowego aresztowanego jest normalnym następstwem stosowania tego środka, zatem bez okoliczności szczególnych nie jest wystarczające, by stwierdzić, że rodzina owa narażona jest na skutki zbyt ciężkie z art. 218 pkt 2 kpk.

1993.06.23 postan. s.apel. II AKz 140/93 KZS 1993/6-8/43 w Krakowie
1. Nie jest powinnością sądu sprawdzanie, czy osoba nie stawiająca się na rozprawę mimo prawidłowego wezwania niestawiennictwo swe zawiniła, ale obowiązkiem tej osoby jest wykazać bez odrębnych wezwań, że niestawiennictwo było niezawinione, to jest nieobecność usprawiedliwić w przepisanym terminie pod rygorem zastosowania odpowiednich środków.
2. Cudzoziemiec, odpowiadający przed sądem polskim jest obowiązany do przestrzegania wymogów prawa polskiego także co do sposobu usprawiedliwienia niestawiennictwa na rozprawie, zatem wymogów rozporządzenia Ministrów Sprawiedliwości, ON oraz Z i OSp. z dnia 24 października 1970 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 218). Jeśli przedłożone zaświadczenie nie spełnia wymogów przewidzianych tym rozporządzeniem, niestawiennictwo nie powinno być usprawiedliwione, zatem uzasadnione staje się zastosowanie odpowiednich środków zapobiegawczych.

1993.06.03 postan. s.apel. II AKr 40/93 KZS 1993/6-8/45 w Krakowie
Jeśli po wydaniu wyroku odwoławczego zajdzie potrzeba niezwłocznego zatrzymania oskarżonego na czas przekraczający okres z art. 207 kpk, sąd odwoławczy może zastosować tymczasowe aresztowanie, a prawomocność wyroku nie ma znaczenia dla dopuszczalności aresztowania.

1993.02.18 postan. s.apel. II AKz 41/93 KZS 1993/2/15 w Krakowie
Skoro oskarżony pozostający na wolności za poręczeniem majątkowym nie stawił się na rozprawę główną, choć był poinformowany o skutkach niestawiennictwa i swej nieobecności w żaden sposób nie usprawiedliwił, to aresztowanie go jest celowym środkiem zapobiegawczym. W tej sytuacji obawa ponownego utrudnienia postępowania jest uzasadniona. Nie jest obowiązkiem sądu przeprowadzanie z urzędu czynności zmierzających do ustalenia przyczyn niestawiennictwa oskarżonego na rozprawie; obowiązek usprawiedliwienia niestawiennictwa - w tym i wykazania faktów - ciąży na oskarżonym. Zbędne jest więc kierowanie dodatkowych wezwań, czy wyznaczanie terminu do złożenia usprawiedliwienia.

1993.01.21 postan. s.apel. II AKz 12/93 KZS 1993/1/10 w Krakowie
Żalący się prokurator sam dezawuuje celowość aresztowania, stwierdzając dla uzasadnienia obawy o utrudnianie postępowania, że ten środek zapobiegawczy, stosowany wobec współsprawców "...przy możliwości kontaktowania się z nimi osób z zewnątrz nie gwarantuje zabezpieczenia przed pośrednim choćby porozumiewaniem się co do dalszego ich zachowania się w procesie".

1993.01.14 postan. s.apel. II AKz 3/93 KZS 1993/1/12 w Krakowie
Uwaga: Obecnie dolna granica kary pozbawienia wolnści wymierzonej przez sąd pierwszej instancji to 3 lata.
Dla stosowania art. 217 § 3 kpk bez znaczenia jest, czy kara przewyższająca 2 lata pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne wymierzona została jako kara łączna, czy też za którekolwiek ze zbiegających się realnie przestępstw. Racją tego przepisu jest bowiem obawa, iż skazanie na taką karę może stymulować oskarżonego do ukrywania się, a przeto utrudniania postępowania.

1992.08.13 postan. s.apel. II AKz 176/92 KZS 1992/3-9/96 w Krakowie
Uchylanie się od stawiennictwa przed sądem musi być zawinione, gdy ma uzasadniać zastosowanie aresztowania, zatem oskarżony musi wiedzieć o powinności stawienia się i z przyczyn zarzucalnych od niej się uchylać.

1992.08.05 postan. s.apel. II AKz 154/92 KZS 1992/3-9/94 w Krakowie
Samowolne opuszczenie przez podejrzanego budynku będącego siedzibą prokuratury, w którym stawił się on na wezwanie, uzasadnia - zwłaszcza na tle informacji o poprzednim trybie życia podejrzanego - obawę, że będzie się on ukrywał, utrudniając przez to postępowanie karne (art. 217 § 1 pkt 1 i 2 kpk).

1992.07.15 postan. s.apel. II AKz 132/92 KZS 1992/3-9/97 w Krakowie
Obawa nakłaniania do fałszywych zeznań (art. 217 § 1 pkt. 2 kpk) ma być uzasadniona, a więc nie abstrakcyjna, winna przeto opierać się na konkretnych dowodach lub poszlakach. Korzystanie przez oskarżonego z legalnych możliwości kontaktowania się ze świadkiem nie może rodzić takiej obawy; inną kwestią jest udzielenie zgody na widzenie się tych osób itp.

1992.07.08 postan. s.apel. II AKz 119/92 KZS 1992/3-9/95 w Krakowie
Jeżeli podejrzany ukrywał się, a następnie zgłosił się do organów ścigania, to okoliczność ta sama przez się nie stanowi przeszkody do stosowania tymczasowego aresztowania, bowiem tok postępowania nie może zależeć od tego, kiedy podejrzany zechce brać udział w postępowaniu.

1992.07.01 postan. s.apel. II AKr 118/92 KZS 1992/3-9/92 w Krakowie
Ukrywanie się przed wymiarem sprawiedliwości może być stwierdzone, gdy poszukujący oskarżonego policjanci nie zastali go w domu - zresztą kilkakrotnie - a mieszkająca tam babka oskarżonego informowała ich, że oskarżony od dłuższego czasu z nią nie mieszka, ona zaś nie zna miejsca jego pobytu.

1992.06.30 postan. s.apel. U II AKz 171/92 OSA 1992/10/53 w Poznaniu
I. Przepis art. 218 k.p.k. nie wprowadza bezwzględnego zakazu stosowania tymczasowego aresztowania nawet w wypadku zaistnienia przesłanek z pkt 1, względnie 2 tegoż artykułu w sytuacji, gdy szczególne względy wymagają stosowania tego najostrzejszego środka zapobiegawczego.
II. Zawieszenie postępowania z powodu pobytu świadka za granicą tylko wówczas byłoby uzasadnione, gdyby świadek ten na tyle był istotny, iż bez jego przesłuchania nie można by zakończyć postępowania, przy jednoczesnym jednak braku jego wcześniejszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, bądź sądowym uniemożliwiającym zaistnienie możliwości z art. 337 § 1 k.p.k.

1992.04.30 postan. s.apel. II AKz 88/92 KZS 1992/3-9/104 w Krakowie
Ewentualność warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania kary pozbawienia wolności, na jaką oskarżony może być skazany, nie może mieć żadnego znaczenia dla stosowania tymczasowego aresztowania. Zwolnienie takie jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym, które może nastąpić dopiero po prawomocności przyszłego wyroku, jeśli będzie on skazujący, a spełnione będą odpowiednie warunki, których nie bada się przy stosowaniu aresztowania, będącego środkiem o znaczeniu wyłącznie proceduralnym, zapobiegającym. Podobnie zwolnienie takie nie ma znaczenia dla oznaczenia wymiaru kary pozbawienia wolności.

1992.04.15 postan. s.apel. II AKz 60/92 KZS 1992/3-9/93 w Krakowie
Kontaktowanie się oskarżonego z różnymi instytucjami państwowymi nie wyłącza możliwości uznania, iż ukrywał się przed wymiarem sprawiedliwości, bo nie spełnia wymogu zawiadomienia organu prowadzącego postępowanie o zmianach miejsca pobytu. Przepis art. 66 § 1 kpk wymaga bowiem zawiadomienia o tym organu prowadzącego postępowanie, a nie pracownika jakiegokolwiek organu, choćby sądowego, chyba że osoba taka podjęłaby się dokonać owego zawiadomienia w imieniu oskarżonego, a zachodziłyby dalsze przesłanki. Oczywiste jest, że brak takiego zawiadomienia oznacza konieczność przedsiębrania czynności, zmierzających do ustalenia miejsca pobytu oskarżonego, choćby tylko w odpowiednich organach państwowych. Takie działania zbędnie absorbują organ prowadzący postępowanie, czy inne organy Państwa, pociągają za sobą wydatki gotówkowe, skutkują odraczanie czynności procesowych. Nie usprawiedliwia oskarżonego, że przebywał w szpitalu w tym czasie; jego hospitalizacja nie była bowiem wynikiem nagłej obłożnej choroby, ale wynikiem planowanego wcześniej zgłoszenia się do szpitala z powodu przewlekłego schorzenia.

1992.04.08 postan. s.apel. II AKz 59/92 KZS 1992/3-9/98 w Krakowie
Przyznanie się podejrzanego do czynu mu zarzuconego niewątpliwie stanowi ułatwienie dla prowadzącego postępowanie, nie może jednak być traktowane jako powinność, od spełnienia której uzależnione jest stosowanie środków zapobiegawczych. Odmowa przyznania się do zarzutu mieści się bowiem w granicach prawa do obrony, służącego podejrzanemu. Dopóki zaś obrona mieści się w granicach przysługujących mu uprawnień, dotąd nie będzie powodu do wyciągania z niej wniosków niekorzystnych dla podejrzanego, w szczególności do przyjmowania jej za powód - czy jeden z powodów - do stosowania tymczasowego aresztowania.

1992.01.29 postan. s.apel. II AKz 22/92 KZS 1992/1/23 w Krakowie
Dla stosowania tymczasowego aresztowania konieczne jest równoczesne zaistnienie obu przesłanek z art. 209 kpk i co najmniej jednej z art. 217 § 1 kpk. Ten środek zapobiegawczy stosowany być może jedynie dla zapewnienia prawidłowego toku postępowania, a nie z jakichkolwiek innych przyczyn; w szczególności nie mają tu znaczenia wiodąca rola w przestępstwie, znaczne nasilenie złej woli, znaczny stopień społecznego niebezpieczeństwa, należące do okoliczności wymiaru kary.

1991.12.30 postan. s.apel. II AKz 110/91 KZS 1992/1/25 w Krakowie
Skoro zebrane w śledztwie informacje wskazują, że oskarżony prowadził "włóczęgowski i pasożytniczy tryb życia", to aresztowanie go jest słuszne, bo dane te wskazują, że utrudniałby postępowanie.

1991.11.06 postan. s.apel. II AKz 87/91 KZS 1991/11/17 w Krakowie
Uznanie, że potrzeba wykonania przez oskarżonego pilnych prac polowych stanowi negatywną przesłankę tymczasowego aresztowania (art. 218 pkt 2 kpk), nie wyłącza zastosowania aresztowania z przyczyn wymienionych w art. 217 § 3 kpk po wyroku zapadłym w czasie, gdy prace rolnicze dawno powinny być ukończone.

1991.10.09 postan. s.apel. II AKz 80/91 KZS 1991/10/15 w Krakowie
Nie może być argumentem uzasadniającym stosowanie tymczasowego aresztowania ze względu na obawę matactwa, że podejrzany (oskarżony) nie przyznał się do zarzuconego mu czynu. O ile by w postępowaniu doszło do wybierania na świadków presji, zmierzającej do złożenia przez nich zeznań na korzyść podejrzanego, czy zmiany zeznań poprzednio złożonych, to zdarzenia takie powinny być udowodnione, jak inne fakty mające znaczenie w orzekaniu, ewentualnie skutkować wszczęcie odpowiedniego postępowania przeciw osobom, które się tego dopuściły. Nie można by jednak używać owego procederu jako argumentu przeciw podejrzanemu, który w tym udziału nie brał i nie miał wpływu na jego przebieg.

1991.06.05 postan. s.apel. II AKz 31/91 KZS 1991/6-8/22 w Krakowie
Orzekając o tymczasowym aresztowaniu, należy każdorazowo badać wszystkie przesłanki stosowania tego środka zapobiegawczego, a wynik dokonanej oceny przytaczać w uzasadnieniu wydawanego postanowienia. Jak to ustaliła praktyka, oparta o ustawę procesową (m.in. postanowienie SN z dnia 11 października 1980 r. II KZ 180/80, OSNKW 3/81 p. 17), należy ocenić, czy zebrany materiał dowodowy dostatecznie uprawdopodobnia podejrzenie popełnienia zarzuconego przestępstwa (art. 209 kpk), czy aresztowanie jest słuszne (art. 217 § 1 kpk) i konieczne dla celów procesowych (art. 225 kpk), czy stosowaniu go nie sprzeciwiają się względy tyczące samego aresztowanego, bądź jego najbliższej rodziny (art. 218 kpk).

1991.05.28 postan. s.apel. II AKz 28/91 KZS 1991/5/19 w Krakowie
Skoro podejrzany nie przebywał w miejscu stałego - ani czasowego - zamieszkania, przez blisko 10 miesięcy nie utrzymywał kontaktu z rodziną i był nawet poszukiwany listem gończym, to aresztowanie go jest uzasadnione obawą, że będzie się ukrywał.

1991.02.07 postan. s.apel. II AKz 1/91 KZS 1991/2/8 w Krakowie
Ryzyko podjęcia decyzji o aresztowaniu tymczasowym nie może całkowicie obciążać aresztowanego. Decyzja ta winna być podjęta z należytą rozwagą w aspekcie każdej z przesłanek aresztowania, a w żadnym razie "na wyrost". Odnosi się to i do konieczności zastosowania aresztowania z pominięciem innych - łagodniejszych - środków zapobiegawczych (art. 225 kpk) dla osiągnięcia wyłącznie procesowych celów środków zapobiegawczych. Pominięcie tych przesłanek może uzasadniać uznanie aresztowania za oczywiście niesłuszne.

1988.06.14 uchwała SN VI KZP 5/88 OSNKW 1988/9-10/59 7 sędziów
Sam fakt wydania przez sąd rewizyjny wyroku skazującego na karę bezwzględnego pozbawienia wolności nie eliminuje uprawnienia tego sądu do rozstrzygnięcia w kwestii tymczasowego aresztowania - do czasu zwrócenia akt sądowi I instancji w celu wykonania wyroku.

1985.02.22 postan. SN IV KZ 39/85 OSNKW 1985/9-10/80
przegląd orzeczn.: Prusak F. NP 1986/7-8/144
glosa : Doda Z. OSP 1987/10/198
Sąd rozpoznający sprawę w składzie ławniczym po ogłoszeniu wyroku może - z ważnych powodów - odroczyć na czas nie przekraczający 3 dni wydanie - w tym samym składzie - postanowienia (art. 358 § 1 k.p.k.) w kwestii tymczasowego aresztowania skazanego na karę pozbawienia wolności (art. 217 § 3 i 4 k.p.k.).

1981.02.18 postan. SN VI KZP 32/80 OSNPG 1981/5/55
Zasady stosowania tymczasowego aresztowania określają wyczerpująco przepisy rozdziału 24 kodeksu postępowania karnego. Nie wyłączają one możliwości zastosowania tymczasowego aresztowania wobec osoby, co do której zastosowano już wymieniony środek zapobiegawczy w innej sprawie, jeżeli oczywiście materiał zebrany w toku postępowania uzasadnia podjęcie takiej decyzji. Może to mieć istotne znaczenie praktyczne w wypadku uchylenia tego środka w sprawie, w której został on wcześniej zastosowany.

1980.10.11 postan. SN II KZ 180/80 OSNKW 1981/3/17
glosa : Hofmański P. PiP 1983/7/143
Zgodnie z art. 209 k.p.k. warunkiem stosowania środków zapobiegawczych, a tym bardziej najostrzejszego z nich w postaci tymczasowego aresztowania, jest, aby zebrane dowody dostatecznie uzasadniały popełnienie przestępstwa przez osobę podejrzaną, a także aby zachodziła co najmniej jedna z przesłanek wymienionych w art. 217 § 1 k.p.k. oraz brak zakazu określonego w art. 217 § 2 k.p.k.

1974.12.28 postan. SN III KZ 245/74 OSNKW 1975/2/29
przegląd orzeczn.: Daszkiewicz W. PiP 1976/4/117
przegląd orzeczn.: Cieślak M. Doda Z. Palestra 1976/2/39
glosa : Kalinowski S. OSP 1976/2/40
Zmiana przez oskarżonego wyjaśnień poprzednio składanych mieści się w ramach prawa oskarżonego do obrony i z tej racji nie może stanowić ani podstawy, ani okazji do stosowania względem oskarżonego, tytułem sui generis środka represji, tymczasowego aresztowania.

1973.04.28 postan. SN III KZ 72/73 OSNKW 1973/10/128
przegląd orzeczn.: Cieślak M. Doda Z. Palestra 1974/12/56
Ocena słuszności zastosowanego tymczasowego aresztowania wymaga nie tylko rozważenia przesłanek faktycznych, ale także podstawy prawnej zastosowanego środka. W tej sytuacji obowiązkiem sądu jest rozważenie, czy wskazane w postanowieniu o tymczasowym aresztowaniu podstawy stosowania tego środka (uzasadniona obawa, że podejrzany będzie się ukrywał, gdyż nie ma stałego miejsca zamieszkania - art. 217 § 1 pkt 1 k.p.k.; znaczny stopień społecznego niebezpieczeństwa zarzucanego czynu - art. 217 § 1 pkt 4 k.p.k.) rzeczywiście istniały.

1970.08.08 postan. SN IV KZ 85/70 OSNKW 1970/11/151
Za dopuszczalne należy uznać zastosowanie aresztu tymczasowego i jego przedłużenie wobec osoby odbywającej równocześnie karę pozbawienia wolności, gdy materiał zebrany w toku postępowania przygotowawczego uzasadnia stosowanie tego środka zapobiegawczego.


PIŒMIENNICTWO

Doda Z. Grajewski J. przegląd orzeczn. PS 1997/11-12/48
Karnoprocesowe orzecznictwo Sądu Najwyższego (lata 1995-1996).

Prawidłowe pojmowanie unormowania zawartego w art. 217 § 2 k.p.k. wymaga uwzględnienia tego, że zgodnie z tekstem ustawy "grożąca oskarżonemu surowa kara" może uzasadniać "potrzebę zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania". W tym stanie rzeczy nie można akcentować rozłączności podstaw tymczasowego aresztowania określonych w art. 217 § 1 pkt 1 oraz w art. 217 § 2 k.p.k.

Gaberle A. glosa PiP 1997/10/103
Glosa do postanowień SN z dnia 28 listopada 1996 r., IV KO 35/96 oraz z dnia 24 stycznia 1997 r., V KO 6/97.

Postanowienie o stosowaniu tymczasowego aresztowania zawierać musi elementy pozwalające ustalić, jaki jest powód i zakres odstępstwa od zasady wyrażonej w art. 5 ust. 1 Konwencji [o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności], gdyż inaczej wyjątkowość dopuszczalności stosowania tymczasowego aresztowania wyczerpywałaby się tylko w spełnieniu warunków zastosowania tego środka, który następnie mógłby już trwać bez żadnych ograniczeń.

Gaberle A. artykuł Rzeczposp. 1996/11/28
Nie tylko parlament i nie tylko prawo.

Art. 222 § 4 k.p.k. zezwala na wyjście poza terminy określone w § 2 i 3 tego artykułu, gdy konieczność taka zachodzi w związku z wymienionymi w nim okolicznościami.
Owe okoliczności nie muszą zatem [...] trwać w chwili przedłużania tymczasowego aresztowania. [...]
Natomiast podstawy tymczasowego aresztowania (art. 209 i 217 k.p.k.) muszą występować przez cały czas jego trwania, a więc i wówczas, gdy zachodzą podstawy do przedłużenia tymczasowego aresztowania w trybie art. 222 § 4 k.p.k.

Hofmański P. Zabłocki S. artykuł Rzeczposp. 1996/11/20
Sąd Najwyższy czy pogotowie aresztowe.

Przepis art. 217 § 3 k.p.k. nie przewiduje samoistnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania i wolno po niego sięgnąć jedynie wówczas, gdy spełnione są procesowe przesłanki z art. 209 k.p.k. Po wtóre - rezygnacja z dotychczasowego art. 217 § 4 k.p.k. pozostawiła po sobie lukę wymagającą zapełnienia.

Krasny K. artykuł Prok.i Pr. 1996/5/50
Zakaz opuszczania kraju - uwagi polemiczne.

Art. 235a § 1 k.p.k. nie można uznawać za lex specialis w stosunku do art. 217 k.p.k. Sprzeciwia się temu brzmienie art. 217 § 4 k.p.k. [...]
Na gruncie nowych przepisów kodeksu postępowania karnego zarówno sąd jak i prokurator będą mogli stosować określony w art. 235a § 1 k.p.k. środek zapobiegawczy również wówczas, gdy wymienione w art. 217 § 2 k.p.k. podstawy wskazywać będą na uzasadnioną obawę ucieczki.

Murzynowski A. artykuł Prok.i Pr. 1997/1/7
Refleksje na temat zmian w przepisach dotyczących stosowania tymczasowego aresztowania.

Z zestawienia treści § 3 z treścią § 2 art. 217 k.p.k. wynika, że to nowe przestępstwo ma być łączone z tym czynem, który w tym samym procesie jest już przedmiotem postępowania; nie chodzi tu więc o dodatkowe umożliwienie stosowania tymczasowego aresztowania wobec recydywistów.

Murzynowski A. artykuł Prok.i Pr. 1997/1/137
Wątpliwości w kwestii stosowania tymczasowego aresztowania.

W razie skazania oskarżonego na karę co najmniej 3 lat pozbawienia wolności za popełnienie nieumyślnego występku, można wobec niego zastosować tymczasowe aresztowanie tylko na podstawach określonych w § 1 powyższego artykułu [217 k.p.k.].

Murzynowski A. artykuł Prok.i Pr. 1997/1/137
Wątpliwości w kwestii stosowania tymczasowego aresztowania.

We wskazanym w pytaniu wypadku [skazania oskarżonego przez sąd pierwszej instancji za zbrodnię na karę pozbawienia wolności poniżej 3 lat] można zastosować tymczasowe aresztowanie tylko na podstawach określonych w art. 217 § 1 k.p.k.

Stefański R.A. glosa OSP 1997/4/74
Glosa do postanowienia SN z dnia 19 listopada 1996 r., IV KZ 119/96.

Sformułowanie to [z art. 217 § 2 in fine k.p.k.] ogranicza stosowanie tymczasowego aresztowania do wypadków, gdy w stosunku do określonego oskarżonego w konkretnej sprawie może być wymierzona surowa kara. Chodzi tu więc o karę prognozowaną. W zwrocie tym operuje się pojęciem "grożącej kary", przez którą nie można rozumieć kary abstrakcyjnej, jaka może być wymierzona za dane przestępstwo, a więc w granicach ustawowego zagrożenia, lecz karę, jaka realnie może być orzeczona w stosunku do oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo. Ustawodawca, gdy ma na myśli karę przewidzianą w sankcji przepisu typizującego dane zachowanie jako przestępstwo, używa w kodeksie karnym, jak i kodeksie postępowania karnego, innego słowa, a mianowicie "zagrożone".

Stefański R.A. glosa OSP 1997/4/74
Glosa do postanowienia SN z dnia 19 listopada 1996 r., IV KZ 119/96.

O ile zwrot "zagrożenie karą", użyty na początku analizowanego przepisu [art. 217 § 2 k.p.k.], oznacza karę przewidzianą w sankcji określonego przepisu karnego, o tyle sformułowanie "grożącą karą", zawarte w jego końcu, wskazuje, że chodzi tu o karę, jakiej można się spodziewać dla danego sprawcy.

Stefański R.A. glosa OSP 1997/4/74
Glosa do postanowienia SN z dnia 19 listopada 1996 r., IV KZ 119/96.

Treść art. 217 § 2 k.p.k. wskazuje, iż konieczne jest dokonanie prognozy co do tego, czy w świetle okoliczności sprawy zostanie wymierzona kara, którą można określić jako surowa.

Stefański R.A. glosa OSP 1997/6/123
Glosa do postanowienia SN z dnia 28 listopada 1996 r., IV KO 35/96.

Względy gwarancyjne, związane z ograniczeniami, jakie stosuje się w związku z tymczasowym aresztowaniem wobec osoby przebywającej w areszcie śledczym, wymagają, by osoba odbywająca karę pozbawienia wolności, wobec której zastosowano tymczasowe aresztowanie lub w stosunku do której wprowadzono do wykonania karę pozbawienia w trakcie trwania tymczasowego aresztowania, miała pełną jasność co do tego, jak długo będzie ponosić ujemne konsekwencje, wynikające z tego środka zapobiegawczego, a zadość uczynić temu można tylko poprzez przedłużanie tymczasowego aresztowania.

Stefański R.A. artykuł Prok.i Pr. 1996/5/55
Uzasadniona obawa ucieczki podstawą stosowania zakazu opuszczania kraju.

Zawarty w art. 235a § 1 k.p.k. zwrot "w razie uzasadnionej obawy ucieczki" nie może być inaczej odczytany jak tylko w ten sposób, że wskazuje, w jakiej sytuacji organ procesowy może sięgnąć po środek wymieniony w tym przepisie. Innymi słowy określa podstawę stosowania tylko tego środka zapobiegawczego, a więc stanowi normę szczególną do normy poprzednio omówionej. Zatem zgodnie z zasadą specjalności przepis ten wyłącza stosowanie w całości art. 217 § 1-3 k.p.k. do zakazu opuszczania kraju. Wobec tego "uzasadniona obawa ucieczki" stanowi samodzielną i jedyną podstawę stosowania omawianego środka.

R.A. Stefański, Tymczasowe aresztowanie i związane z nim środki przymusu w nowym k.p.k., Nowa Kodyfikacja Karna, Kodeks postępowania karnego, Krótkie Komentarze, zeszyt 6, M.S. W-wa 1997

Istnienia obawy ucieczki oskarżonego nie może uzasadniać grożąca mu za popełnienie przestępstwa surowa kara, chociaż może ona być silnym bodźcem do ucieczki bądź ukrywania się. Słusznie podkreśla się, że im czyn zagrożony jest surowszą karą, tym większe jest prawdopodobieństwo ucieczki. Niemniej nie stanowi dostatecznego uzasadnienia, iż obawa taka rzeczywiście zachodzi. Przyjęcie takiego założenia prowadziłoby do oparcia się na swoistym domniemaniu uchylania się oskarżonego od wymiaru sprawiedliwości /str. 25/

***
Zgodnie z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. zastosowanie tymczasowego aresztowania jest możliwe w wypadku, gdy zachodzi obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. Chodzi o zachowania bezprawne, a nie przestępne ; jest to expressis verbis podkreślone w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Ma to być – obawa realna i konkretna, a nie ogólna i abstrakcyjna ; ma ona wynikać z okoliczności faktycznych. Przesłanką określającą realność i konkretność tej obawy jest wyłącznie jego postawa, jaką zamanifestował w toku dotychczasowego postępowania karnego, ujawniając taki zamiar, usiłując dokonać takich działań, lub podejmując czynności mające uniemożliwić lub utrudnić normalny bieg postępowania karnego /str. 28/.

Obawa zachowania się oskarżonego w sposób powodujący bezprawne utrudnianie postępowania karnego musi być uzasadniona konkretnymi okolicznościami. W literaturze wskazuje się, że będą ją uzasadniały wszelkie usiłowania dokonania określonych czynów, np. fałszerstwa dokumentów, groźby wypowiadane pod adresem świadków, a także charakter przestępstwa oraz okoliczności jego popełnienia, np. przestępstwa popełnione w zorganizowanej grupie przestępczej. Co do tej ostatniej kwestii rodzą się poważne wątpliwości. Istotnie pozostawienie oskarżonego na wolności nie ułatwi prowadzenia postępowania, bowiem może on ustalić z nie wykrytymi współsprawcami taktykę obrony, lecz trudno a priori zakładać, że będzie w sposób bezprawny utrudniać postępowanie karne ; obawa takiego zachowania może zachodzić w stosunku do niewykrytych sprawców. Zastosowanie tymczasowego aresztowania wiąże się nie z utrudnianiem postępowania przez kogokolwiek innego, ale wyłącznie przez oskarżonego /str. 29-30/.

Nie można też traktować jako tego rodzaju utrudniania ukrycia przez oskarżonego dowodów przestępstwa i odmowy ich wydania lub wskazania miejsca ich wykrycia. Taki sposób zachowania gwarantuje mu prawo do obrony ; nie ma bowiem – zgodnie z zasadą nemo tenetur se accusare – obowiązku dostarczania dowodów przeciwko sobie, a chodzi tu o bezprawne zachowania. Nie daje takiej możliwości – z tego samego powodu – stwierdzenie, że pozostawienie oskarżonego na wolności umożliwi mu zniszczenie ukrytych dowodów. W zakresie omawianego pojęcia nie mieści się odmowa składania wyjaśnień lub też ich zmiana ; takie zachowanie wynika z jego prawa do obrony.
Zasadnie Sąd najwyższy w postanowieniu z dnia 28 grudnia 1974 r. – III KZ 245/74 /OSNKW 1975, nr 2, poz. 29/ przyjął, że „zmiana przez oskarżonego wyjaśnień poprzednio składanych mieści się w ramach prawa oskarżonego do obrony i z tej racji nie może stanowić ani podstawy, ani okazji do stosowania względem oskarżonego, tytułem sui generis środka represji, tymczasowego aresztowania. Oskarżony nie ma obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść /art. 74 § 1 k.p.k./, zaś celem stosowania środków przymusu, do których należą środki zapobiegawcze jest m.in. wymuszenie na oskarżonym wypełniania obowiązków procesowych, nałożonych nań przez ustawę, a wśród nich nie ma obowiązku składania wyjaśnień i to w dodatku prawdziwych. Ponadto tymczasowe aresztowanie nie jest w stanie zapobiec zmianie wyjaśnień przez oskarżonego, a taki mógłby być cel jego zastosowania. Nie stanowi też argumentu obawa negatywnego wpływania na oskarżonego ze strony innych osób, np. współsprawców, gdyż chodzi o działania oskarżonego, a nie innych osób. W taki sam sposób należy traktować zbieranie przez oskarżonego dowodów mających świadczyć o jego niewinności ; nie jest to działanie bezprawne, a wynikające z jego prawa do obrony /str. 30-31/

Wybacz Mar, współczuję, ale jakoś trudno mi uwierzyć że człowiek dziewiąty miesiąc siedzi w areszcie tylko i wyłącznie z powodów o których napisałaś. Jeśli chodziłoby tylko o te nieszczęsne rowery i próbę konfrontacji złodziejaszków to z jakiego powodu dochodzenie (a może śledztwo) trwałoby tak długo...? Wszystko to wygląda naprawdę dziwnie. Myślę że bez znajomości całości sprawy (w tym akt postępowania przygotowawczego) nie sposób Ci pomóc.

Wybacz Mar, współczuję, ale jakoś trudno mi uwierzyć że człowiek dziewiąty miesiąc siedzi w areszcie tylko i wyłącznie z powodów o których napisałaś. Jeśli chodziłoby tylko o te nieszczęsne rowery i próbę konfrontacji złodziejaszków to z jakiego powodu dochodzenie (a może śledztwo) trwałoby tak długo...? .

Dziękuję za wypowiedź. Otóż panowie którzy oskarżyli mojego szwagra w swoich zeznaniach mówili że zostali zastraszeni i uderzeni w twarz/ co jest daleko idącą nieprawdą/. Nawet fakt iz wsiedli podczas ich konfrontacji do naszego auta prokuratura ujeła jako "przetrzymywanie mimo woli i porwanie". Podczas kiedy stosowano areszt tymczasowy jeden z tych złodziejaszków powiedział przed sądem że jest informatorem policji a wszystko to wymyslił jego kompan. Tzn. wymuszenie itd, aby wyciągnąć od nas pieniądze, jednak sąd stosując areszt dał wiarę jego pierwszym zeznaniom obciążającym fałszywie mojego szwagra.
Szwagier jest prawie 9 mcy w areszcie i wyznaczono juz 4 termin rozprawy gdzie oskarżający na zmianę nie stawiają się na sprawy okazując zwolnienia lekarskie. Na osttnim terminie Sąd zapomniał wyznaczyć transportu z aresztu do Sądu i też sprawa została odroczona. Na przedostatniej okazano zwolnienie iż domniemanie poszkodowany jest w szpitalu - gdzie w godzinach popołudniowych widziałem go osobiście w centrum Bogatyni. To są kpiny, horror bez końca. Tego wogóle nie da się opisać....

Mnie, podobnie jak Dreddowi, trudno jest uwierzyć w taki przebieg sprawy. Jak wynika z Twojego opisu, sprawa jest już obecnie na etapie postępowania sądowego, tak więc do decydowania w przedmiocie tymczasowego aresztowania uprawniony jest tylko sąd. Trudno jest uwierzyć, aby prokurator na etapie postępowania przygotowawczego, a potem sądy dwóch instancji popełniały tak rażące błędy. Jeśli chodzi o możliwości procesowe, to radziłbym wykorzystywać wszystkie mozliwości składania wniosków i zażaleń na postanowienia sądu.
Po pierwsze, sąd zapewne systematycznie przedłuża stosowanie aresztu i na każde takie postanowienie przysługuje zażalenie do sądu II instancji.
Po drugie, zgodnie z art. 254 kpk, oskarżony może składać w każdym czasie wniosek o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego; w przedmiocie wniosku rozstrzyga, najpóźniej w ciągu 3 dni, prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu - sąd, przed którym sprawa się toczy. Na postanowienie w przedmiocie wniosku zażalenie przysługuje tylko wtedy, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej 2 miesięcy od dnia rozpoznania poprzedniego wniosku dotyczącego tego samego oskarżonego.

Z opisu wynika, że postępowanie przed sądem trwa dość długo i być może wynika to częściowo z winy sądu. Może to też być okoliczność przemawiająca przeciwko dalszemu stosowaniu tymczasowego aresztowania.

Do orzeczeń przytoczonych przez Darka dorzucam jeszcze trzy:

Organ prowadzący postępowanie (sąd lub prokurator) jest obowiązany przez cały okres stosowania tymczasowego aresztowania przestrzegać dyrektyw wynikających z art. 213 k.p.k. z 1969 r. (por. obecny art. 253 k.p.k.). Zgodnie z tym, powinien zatem na bieżąco weryfikować zebrane dowody oraz okoliczności uzasadniające potrzebę uchylenia zastosowania środka, aby nie dopuścić do żadnej w tym zakresie opieszałości, która może sprawić, że kontynuowanie tymczasowego aresztowania stanie się oczywiście niesłuszne w rozumieniu art. 487 § 4 k.p.k. z 1969 r. (por. obecny art. 552 § 4 k.p.k.) (postanowienie SN z dnia 13 października 1995 r. - II KRN 124/95, OSNKW 1996/1-2/7; OSP 1996/4/6).

Z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 10 kwietnia 1997 r.,
II KO 72/96: Sąd Najwyższy uznał, że postępowanie sądowe w niniejszej sprawie toczy się wbrew nakazom szybkości i sprawności, brak jest w nim okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie wyjątkowej regulacji zawartej w art. 222 § 4 kpk. Wykładnia i stosowanie powołanego przepisu muszą harmonizować z wynikającym z art. 5 ust. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. 1993 r. Nr 61 poz. 284) nakazem ograniczenia czasu trwania tymczasowego aresztowania do granic wyznaczonych przez rzeczywistą niezbędność na tle okoliczności konkretnej sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 1997 r. V KO 12/97 OSNKW 1997/3-4 poz. 31). (...)

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku
z dnia 3 października 2000 r., II AKo[1] 1/2000:
Zważywszy gwarancyjny charakter normy art. 263 § 4 kpk, podstawą jej zastosowania nie może być przewlekłość postępowania sądowego związana ze zbyt znacznymi odstępami czasu pomiędzy terminami poszczególnych czynności.

Możecie oczywiście rozważyć zawiadomienie prasy. Opinia adwokatów nie jest tu rozstrzygająca, choć zapewne znają oni lepiej sprawę od nas. Niekiedy krytyczna publikacja w prasie przyczynia się do przyjrzenia się po raz kolejny przez sąd konieczności stosowania tymczasowego aresztowania w danej sprawie. Można też próbować zainteresować sprawą Rzecznika Praw Obywatelskich.

Nie można wykluczyć, że szwagier jest rzeczywiście ofiarą pomyłki organów ścigania. Takie sytuacje także zdarzają się... Niemniej za pośrednictwem tego forum na pewno nie jesteśmy w stanie ocenić sprawy, czy dać jakieś konkretne wskazówki. Można co najwyżej przytoczyć możliwości przewidziane przez przepisy, nie da się natomiast ocenić, czy mogą one mieć zastosowanie w konkretnej sprawie.

Mnie, podobnie jak Dreddowi, trudno jest uwierzyć w taki przebieg sprawy. Jak wynika z Twojego opisu, sprawa jest już obecnie na etapie postępowania sądowego, tak więc do decydowania w przedmiocie tymczasowego aresztowania uprawniony jest tylko sąd.

Obecnie, jak słusznie zauważył Dariusz Kowalczuk, na każdym etapie tylko sąd decyduje o tymczasowym aresztowaniu.

Opisana sytuacja jest dla mnie conajmniej niewiarygodna. Powstrzymam się więc od oceny słuszności stosowania przedmiotowego środka zapobiegawczego w tej sprawie.

Obecnie, jak słusznie zauważył Dariusz Kowalczuk, na każdym etapie tylko sąd decyduje o tymczasowym aresztowaniu.

Decyzję o uchyleniu lub zmianie środka zapobiegawczego, w tym także tymczasowego aresztowania, na etapie postępowania przygotowawczego może podjąć również prokurator (art. 253 § 2 i art. 254 § 1 kpk).