SpecPrawny.pl | Forum Prawne

Może orientujecie się jak wygląda sprawa podpisania umowy o pracę z Prezesem Zarządu będącym jednocześnie udziałowcem spółki z o.o.
Udziałowcy (2 osoby po 50%) na zgromadzeniu chcą powołać pełnomocnika do podpisania umowy oo pracę z prezesem, którym ma być jeden z tych udziałowców.
Czy pełnomocnikiem może być w tym przypadku drugi udziałowiec?
Dużo mówiło się o umowie o pracę członka zarządu będącego jednocześnie wspólnikiem jednoosobowej spółki z o.o. - pogubiłam się już w tym co można czego nie. Pomóżcie.

SN w orzecznictwie wykluczył możliwość zawarcia skutecznej umowy o pracę pomiędzy jednoosobową spółką z o.o. a jej jedynym wspólnikiem, będącym jednoosobowym zarządem, podkreślając, że w takiej sytuacji wykluczone jest zaistnienie elementu podporządkowania, stanowiącego podstawową cechę stosunku pracy. W spółce dwuosobowej zawarcie umowy o pracę pomiędzy spółką a jednym ze wspólników, stanowiącym jednocześnie jednoosobowy zarząd, teoretycznie byłoby możliwe, aczkolwiek byłoby to podporządkowanie też cokolwiek iluzoryczne, zwłaszcza jeśli obaj wspólnicy mają po 50% udziałów (a zatem i głosów na zgromadzeniu wspólników) i zapewne w spółce nie ma rady nadzorczej. Pamiętać też trzeba o art. 176 KSH.

Dzięki Marcinie za podpowiedź. Myślę, że o podporządkowaniu można jednak mówić. Nawet w przypadku podziału głosów po 50% - wspólnik stanowiący jednoosobowy zarząd nie jest w stanie sam podjąć żadnej uchwały - potrzebna jest jednomyślność. Przy jej braku uchwały nie będzie. Czy uważasz, że to kim będzie pełnomocnik wyznaczony do podpisania umowy o pracę ma w ogóle jakieś znaczenie?

Umowy zawierane z członkami zarządu przez pełnomocnika

Pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników (w trybie art. 210 k.s.h.) ma bardzo ograniczone kompetencje. Może on bowiem reprezentować spółkę jedynie wobec członków zarządu i tylko w zakresie umów i sporów z nim. Pełnomocnik taki nie będzie więc kompetentny do powoływania czy odwoływania członków zarządu, zawierania umów z osobami trzecimi w imieniu spółki czy też reprezentacji spółki przed organami administracji.
W orzeczeniu z 23 marca 1999 r. (sygn. akt II CKN 24/98) Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 203 k.h. dotyczył jedynie tych umów między spółką a członkiem zarządu, które związane są ze sprawowaną funkcją członka zarządu (np. umowy o pracę, kontrakt menedżerski), a nie umów zawieranych przez spółkę z członkami zarządu występującymi jako osoby trzecie względem spółki, tj. poza piastowaną funkcją. Sąd Najwyższy przyjął więc, że umowy z członkami zarządu, które nie są związane z piastowaną funkcją, mogą być zawierane na ogólnych zasadach reprezentacji. Spółkę w takich umowach reprezentowałby zarząd, a nie pełnomocnik zgromadzenia wspólników. Teza ta została jednak zakwestionowana w doktrynie. Przede wszystkim podniesiono, że z art. 203 k.h. nie wynika, aby zakresem jego regulacji objęte były jedynie umowy związane ze sprawowaną przez członka zarządu funkcją.

Wydaje się, że uprzednio obowiązujący art. 203 k.h., jak też art. 210 k.s.h. obejmują zarówno umowy związane ze sprawowaną funkcją członka zarządu, jak i umowy nie związane z tą funkcją. Stąd też do zawarcia (przez spółkę) umowy o pracę z członkiem zarządu (umowa związana ze sprawowaną funkcją), jak też do zawarcia z członkiem zarządu umowy sprzedaży czy umowy pożyczki (umowy nie związane z funkcją) konieczne będzie ustanowienie pełnomocnika, jeżeli w spółce nie działa rada nadzorcza. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w art. 15 k.s.h., zgodnie z którym zawarcie przez spółkę kapitałową (w tym sp. z o.o.) umowy kredytu, pożyczki, poręczenia lub innej podobnej umowy z członkiem zarządu albo na jego rzecz wymaga zgody zgromadzenia wspólników. Jak to zostało powiedziane wyżej, zgoda zgromadzenia wspólników na zawarcie umowy z członkiem zarządu może być wprost wyrażona w uchwale ustanawiającej daną osobę pełnomocnikiem. Wymienione w art. 15 k.s.h. umowy o charakterze kredytowo-gwarancyjnym z członkiem zarządu są umowami zewnętrznymi, tzn. nie związanymi ze sprawowaną funkcją członka zarządu. Stąd też należy uznać, że powołane stanowisko Sądu Najwyższego nie znajdowało i nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa handlowego.