SpecPrawny.pl | Forum Prawne

Po 4 latach procesu o wymianę wadliwego samochodu na wolny od wad po apelacji pozwanego w końcu Sąd Okręgowy nakazał pozwanemu wymianę wadliwego samochodu oraz obciążył go kosztami postępowania. Czy jest określony czas w jakim pozwany ma wymienić samochód oraz zapłacić mi koszty postępowania?

na wolny od wad po apelacji pozwanego w końcu Sąd ?

z ciekawości-w wyroku napisane jest "wolny od wad",
czy" nowy wolny od wad"

Czy jest określony czas w jakim pozwany ma wymienić samochód oraz zapłacić mi koszty postępowania?

Powinien to uczynić niezwłocznie, co nie jest jednak określeniem jednoznacznym (zależy od okoliczności sprawy). Jeśli pozwany będzie opóźniał się, nie pozostaje nic innego jak uzyskać klauzulę wykonalności na wyroku i rozpocząć postępowanie egzekucyjne. Przed podjęciem tych czynności radziłbym jednak wezwać pisemnie pozwanego do wykonania wyroku w określonym czasie, z zagrożeniem rozpoczęcia egzekucji.

Czy jest określony czas w jakim pozwany ma wymienić samochód oraz zapłacić mi koszty postępowania?

Powinien to uczynić niezwłocznie, co nie jest jednak określeniem jednoznacznym (zależy od okoliczności sprawy). Jeśli pozwany będzie opóźniał się, nie pozostaje nic innego jak uzyskać klauzulę wykonalności na wyroku i rozpocząć postępowanie egzekucyjne. Przed podjęciem tych czynności radziłbym jednak wezwać pisemnie pozwanego do wykonania wyroku w określonym czasie, z zagrożeniem rozpoczęcia egzekucji.

A czy od opóźnienia w zapłacie kosztów sądowych należą się odsetki za zwłokę?

A czy od opóźnienia w zapłacie kosztów sądowych należą się odsetki za zwłokę?

Nie.

A czy od opóźnienia w zapłacie kosztów sądowych należą się odsetki za zwłokę?

Nie.

A jeśli została już rozpoczeta egzekucja komornicza?

A jeśli została już rozpoczeta egzekucja komornicza?

Też nie.
Nie nalicza się odsetek od kosztów procesu.

Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 31 stycznia 1996 r.
III CZP 1/96

Przewodniczący: sędzia SN T. Wiśniewski (sprawozdawca).

Sędziowie SN: B. Czech, S. Dąbrowski.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Ireny S. przeciwko Jerzemu J. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 31 stycznia 1996 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Wojewódzki w Ostrołęce, postanowieniem z dnia 5 grudnia 1995 r. sygn. akt (...), do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 kpc:

„Czy w razie opóźnienia dłużnika z zapłatą należności z tytułu kosztów procesu cywilnego, zasądzonych w prawomocnym orzeczeniu, wierzycielowi przysługują odsetki ustawowe za czas opóźnienia (art. 481 § 1 kc)?”

podjął następującą uchwałę.

Artykuł 481 § 1 kc nie ma zastosowania do zobowiązań pieniężnych z prawomocnego rozstrzygnięcia o kosztach procesu cywilnego.

Uzasadnienie
Rozpoznając przedstawione w trybie art. 391 kpc zagadnienie prawne, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W uchwale z dnia 10 lutego 1995 r. III CZP 8/95 (OSNC 1995/6 poz. 88) Sąd Najwyższy wypowiedział pogląd, według którego art. 358[1] § 3 kc nie ma zastosowania do zobowiązań wynikających z prawomocnego rozstrzygnięcia o kosztach procesu cywilnego. Dostrzeżona przez Sąd Wojewódzki w niniejszej sprawie wątpliwość prawna jest w znacznym stopniu zbliżona do tej, która była przedmiotem wymienionej uchwały. Artykuł 481 § 1 kc bowiem, podobnie jak art. 358[1] § 3 kc w odniesieniu do możliwości waloryzacji sądowej, uzależnia obowiązek zapłaty przez dłużnika odsetek za opóźnienie od rodzaju świadczenia, a w szczególności od tego, czy jest to świadczenie pieniężne. Uzasadnia to wniosek, że skoro w istocie rzeczy chodzi o analogiczny z punktu widzenia prawa procesowego problem, to argumentację przytoczoną przez Sąd Najwyższy na uzasadnienie tezy sformułowanej w uchwale z dnia 10 lutego 1995 r. można uznać za adekwatną również do sytuacji polegającej na tym, że wierzyciel z tytułu rozstrzygnięcia o kosztach procesu domaga się od swego dłużnika odsetek ustawowych w związku z nieterminową zapłatą tych kosztów.

Przyjęcie takiego założenia wymaga przedstawienia - w niezbędnym zakresie - argumentacji Sądu Najwyższego, która doprowadziła go do zajęcia stanowiska wyrażonego we wskazanej na wstępie uchwale.

Sąd Najwyższy w uchwale tej przede wszystkim podkreślił, że instytucja kosztów procesu, aczkolwiek związana jest ściśle z rozpoznawaniem sporów cywilnych - w szerokim rozumieniu tego słowa - o podłożu każdorazowo materialnoprawnym, jest instytucją, której kształt i zasady regulowane są przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego, tj. przez przepisy procesowe. Orzeczenie sądu dotyczące tych kosztów ma charakter konstytutywny, przy czym ma ono na celu - na gruncie przepisów wymienionego kodeksu - kompleksowe, ostateczne i definitywne rozstrzygnięcie o wyłożonych przez strony kosztach. Z tych właśnie względów w art. 109 kpc przewidziana jest prekluzja roszczenia o zwrot kosztów procesu. Mianowicie wygasa ono, jeżeli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie zgłosi go w odpowiedniej postaci.

Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest - jak to zaznaczył Sąd Najwyższy - okoliczność, że po zakończeniu procesu nie można już dochodzić w odrębnym postępowaniu jakichkolwiek należności z tytułu kosztów tegoż procesu. Nie można także modyfikować zasądzonych prawomocnie sum. Innymi słowy, zasądzenie świadczeń pieniężnych z tytułu omawianych kosztów odbywa się na innych zasadach niż zasądzanie świadczeń pieniężnych związanych z żądaniem zasadniczym. Z tego też względu roszczenie o zwrot tych kosztów traktować należy jako roszczenie pozostające wobec zasadniczego roszczenia procesowego wyłącznie w stosunku akcesoryjności formalnej, a nie akcesoryjności materialnej.

Na koniec Sąd Najwyższy podkreślił, że szczególne ujęcie normatywne instytucji kosztów procesu, decydujące o jej prawnej swoistości i samodzielnym charakterze, nie pozwala na „uzupełnienie” jej przepisami prawa materialnego, odnoszącymi się do tych kwestii, które zostały przez ustawodawcę rozwiązane przepisami procesowymi. W tym bowiem zakresie regulacja ustawowa jest kompleksowa i zupełna.

Przytoczone obszernie rozumowanie Sądu Najwyższego, prowadzące do konkluzji, że w odniesieniu do zobowiązania z tytułu kosztów procesu nie wchodzi w grę zastosowanie art. 358[1] § 3 kc, jednoznacznie wskazuje na to, iż również wykluczona jest możliwość uwzględnienia żądania wierzyciela, by zasądzić na jego rzecz odsetki ustawowe w związku z opóźnieniem się dłużnika z zapłatą kosztów procesu. Uznać zatem należy, że i orzeczenie o kosztach procesu w ramach danej sprawy jest ostateczne, i to bez względu na to, czy po jego uprawomocnieniu pojawiła się nowa okoliczność, jak np. wskazany przez powódkę w niniejszej sprawie fakt, iż dłużnik dopuszcza się wspomnianego opóźnienia w realizacji tego orzeczenia. Poza tym, jeżeliby ustawodawca w omawianej sytuacji zamierzał nałożyć na dłużnika obowiązek płacenia odsetek, musiałby dać temu stosowny wyraz, czego jednak zaniechał.

Wobec powyższego na przedstawione pytanie prawne należało udzielić odpowiedzi jak w sentencji uchwały.