SpecPrawny.pl | Forum Prawne

Proszę o pomoc w pilnej sprawie:
nasz pracownik dostał w dn. 24.06 wypowiedzenie umowy o pracę, w dniu 25.06 otrzymałam listem poleconym jego zwolnienie lekarskie od dn. 17.06, o którym wcześniej nie poinformował pracodawcy, cały ten okres chodził normalnie do pracy, podpisywał dokumenty itp. Czy wypowiedzenie umowy jest ważne?

A owe wypowiedzenie otrzymał w pracy? A jeśli tak to czy przybył w tym dniu (24) do firmy by pracowac?

Jeśli wypowiedzenie otrzymał w pracy, należy wystąpić do ZUS-u z prośbą o kontrolę zwolnienia. Chętnie się tym zajmą... Iwona

Skoro pracownik świadczył pracę, a zarazem zataił zwolnienie lekarskie, to oznacza to, iż nie było przeszkód do wykonywania pracy, a L-4 służyło mu z przyczyn asekuracyjnych do wyciągnięcia z kieszeni na wypadek otrzymania wypowiedzenia ( prawdopodobnie się go spodziewał ).

Kiedyś w takich przypadkach należało wycofać się z wypowiedzenia, ale przed kilkoma laty Sąd Najwyższy wypowiedział odmienne stanowisko i raczej ów pracownik nie powienien liczyć na pozytywne dla siebie rozstrzygnięcie sądu ( chyba że natrafi na początkującego sędziego, któremu ten pogląd Sądu Najwyższego nie będzie znany albo natrafi na takiego sędziego, który z tym poglądem się nie zgodzi, ale w takiej sytuacji pozostanie Ci zawsze druga instancja ).

Miałam kilka lat temu podobną sytuację, krótko po tym, gdy Sąd Najwyższy wypowiedział powyższy pogląd, więc wtedy mogłam jeszcze mieć obawy, czy mój sąd też tak orzeknie jak SN, ale poszłam na rozprawę z egzemplarzem Służby Pracowniczej, powołałam się na to orzeczenie i pracownica przegrała.

Niestety nie dysponuję czasem, by to orzeczenie SN odnaleźć, więc albo sama poszukaj orzecznictwa do art. 41 kp, jeżeli dysponujesz zbiorem orzeczeń, albo poczekaj, może ktoś Ci poda namiary na to orzeczenie.

Istotne jest w sprawie bowiem to, że skoro pracownik wykonywał pracę, to nie zachodził przypadek nieusprawiedliwionej nieobecności.
Powodzenia.
mgw

Uchwała Pełnego Składu Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego
z dnia 11 marca 1993 r.
I PZP 68/92


Sąd Najwyższy przy udziale zastępcy Prokuratora Generalnego w sprawie z powództwa Kazimierza J. przeciwko Przedsiębiorstwu Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego „PZZ” w P. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne po rozpoznaniu na rozprawie zagadnienia prawnego przedstawionego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego Pełnemu Składowi Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 25 listopada 1992 r. I PRN 47/92:

„Czy stanowi naruszenie art. 41 kp wypowiedzenie umowy o pracę dokonane wobec pracownika, który wykonywał pracę, a następnie bez zwłoki wykazał, że w chwili wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby - na zasadzie art. 22 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Tekst jednolity: Dz. U. 1990 r. Nr 26 poz. 153)?”

podjął następującą uchwałę.

Wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp.

Uzasadnienie
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. 1990 r. Nr 26 poz. 153) skład trzech sędziów Sądu Najwyższego przedstawił pełnemu składowi Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego przytoczone wyżej zagadnienie prawne, które wystąpiło na tle rozpoznawanej rewizji nadzwyczajnej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, wniesionej na korzyść pracownika w sprawie I PRN 47/92.

Uznając zasadność przedstawienia powyższego zagadnienia skład orzekający Sądu Najwyższego wskazał, że problem skuteczności wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi w sytuacji, gdy wykonywał pracę a następnie bez zwłoki wykazał, że w chwili wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nadal budzi wątpliwości.

Stan prawny nie uległ zmianie od wejścia w życie dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy (Dz. U. 1956 r. Nr 2 poz. 11 ze zm.). Artykuł 17 tego dekretu, a następnie art. 41 kp ustanowiły zakaz wypowiedzenia umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający zakład pracy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Na tle tych przepisów ukształtowało się orzecznictwo, że wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę dokonane w czasie jego obecności w pracy jest bezskuteczne, jeżeli pracownik bez nie usprawiedliwionej zwłoki wykaże, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1968 r. III PZP 21/68 OSNCP 1969/5 poz. 82). Ta zasada prawna uznana została za aktualną w świetle kodeksu pracy z mocy uchwały Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 1975 r. V PZP 5/75 (OSNCP 1976/6 poz. 120) w brzmieniu stwierdzającym, że wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę dokonano w czasie jego nieobecności w pracy - jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający zakład pracy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia - jest bezskuteczne w rozumieniu art. 46 kp, jeżeli pracownik bez nie usprawiedliwionej zwłoki wykaże, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby. Podobnie Sąd Najwyższy orzekł w uchwale z dnia 6 września 1991 r. I PZP 41/91 (Rejent 1991/5 str. 164, Praca i Zabezpieczenie Społeczne 1991/11-12 str. 65, Służba Pracownicza 1992/4 str. 24) przyjmując, że bezskuteczne w rozumieniu art. 45 § 1 kp jest wypowiedzenie umowy o pracę dokonane wobec pracownika, który wykonywał pracę, a następnie bez zwłoki wykazał, że w chwili wypowiedzenia był niezdolny z powodu choroby.

Powyższa interpretacja zakazu wypowiedzenia umowy o pracę w okresie niezdolności pracownika do pracy z powodu choroby odstąpiła od warunku faktycznej nieobecności pracownika w zakładzie pracy i położyła akcent na obiektywnej niezdolności pracownika do pracy dotychczas przez niego wykonywanej. Niemożność świadczenia pracy z powodu choroby została utożsamiona z nieobecnością w pracy, która chroni pracownika przed wypowiedzeniem umowy o pracę w okresach zakreślonych w art. 53 kp.

Mimo tych jednolitych wypowiedzi Sądu Najwyższego problem budzi w dalszym ciągu wątpliwości czego wyrazem są np. orzeczenia sądów obu instancji w sprawie, w której przedstawiono pytanie, gdzie uznano, że art. 41 kp chroni pracownika przed wypowiedzeniem mu umowy o pracę wyłącznie w czasie jego nieobecności w pracy.

Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Przepis art. 41 kp stwierdza, że zakład pracy nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. Jest to przepis szczególny, ustanawiający ochronę przed dokonaniem pracownikowi wypowiedzenia umowy o pracę, a warunkiem tej ochrony jest nieobecność pracownika w pracy spowodowana urlopem lub np. chorobą. Jednoznacznie zakazuje on dokonywania wypowiedzenia umowy o pracę w czasie nieobecności pracownika w pracy, a nie w czasie istnienia przyczyny usprawiedliwiającej nieobecność. Niezdolność do pracy z powodu choroby jest przyczyną usprawiedliwiającą nieobecność pracownika w pracy, sama jednak niezdolność do pracy nie zastępuje i nie przesądza o nieobecności w pracy. Jeżeli zatem omawiany przepis łączy zakaz wypowiadania umowy o pracę z faktyczną nieobecnością pracownika w pracy, a nie z obecnością w czasie trwania przyczyny usprawiedliwiającej nieobecność - to dotychczas stosowana wykładnia rozszerzająca tego przepisu nie jest usprawiedliwiona.

Nie wynika ona również z interpretacji art. 41 kp w kontekście z art. 53 kp, skoro w obu tych przepisach brak jest uzasadnienia dla pominięcia przesłanki „nieobecności pracownika w pracy”. Związek między wymienionymi przepisami wyraża się w tym, że art. 41 kp chroni pracownika przed wypowiedzeniem mu umowy o pracę w czasie trwania okresów ochronnych, te zaś wymienia art. 53 § 1 kp. Warunek „nieobecności w pracy” wyrażony w art. 41 kp jako przesłanka dla ochrony stosunku pracy przed wypowiedzeniem, występuje również w art. 53 § 1 pkt 2 kp, w którym uznano niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby za przyczynę usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. Do nieobecności nawiązuje też art. 53 § 3 kp. Z przepisów tych nie można więc wywodzić, że okresami, w czasie trwania których nie można wypowiedzieć umowy o pracę, są okresy „niezdolności do pracy z powodu choroby”.

Łączne stosowanie art. 41 kp i art. 53 § 1 kp, jest konieczne ze względu na to, że pierwszy z nich odsyłając do drugiego przepisu, wskazuje przede wszystkim na to, jaka jest długość okresów ochronnych, po upływie których dopuszczalne jest rozwiązanie stosunku pracy. W obu jednak przepisach konieczne jest spełnienie warunku w postaci usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. W pojęciu „nieobecności w pracy” mieści się „niezdolność do pracy”, sama jednak „niezdolność do pracy” nie jest wystarczająca dla zastosowania ochrony stosunku pracy z mocy art. 41 kp. Wykładnia art. 41 oraz 53 § 1 i 3 kp wskazuje, że o zakresie wypowiedzenia nie decyduje sama tylko niezdolność pracownika do pracy spowodowana jego chorobą, ale przede wszystkim musi być spełniona druga przesłanka, którą jest nieobecność pracownika w pracy.

Interpretacja art. 41 kp w nawiązaniu do art. 53 kp oznacza tylko tyle, że wypowiedzenie umowy o pracę w okresie nieobecności pracownika w pracy spowodowanej chorobą, która uniemożliwia według obiektywnych kryteriów wykonywania obowiązków pracowniczych, nie jest dopuszczalne, o ile nie upłynął okres uprawniający zakład pracy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane w czasie obecności pracownika w pracy jest zatem skuteczne i nie może być podważone poprzez ochronę stosunków pracy wynikającą z art. 41 kp, gdyż o bezskuteczności takiego wypowiedzenia decyduje wyłącznie nieobecność pracownika w pracy. Brak jest bowiem uzasadnienia dla zastąpienia wymogu nieobecności w pracy przesłanką choroby pracownika powodującą niezdolność do pracy.

Przez obecność w pracy należy rozumieć stawienie się pracownika do pracy i świadczenie pracy, a więc wykonywanie obowiązków wynikających z umowy o pracę lub też gotowość do jej wykonywania. Wykonywanie pracy jest aktywną formą obecności pracownika w pracy i sam fakt wykonywania obowiązków pracowniczych z reguły przemawia przeciwko późniejszym twierdzeniem pracownika o jego niezdolności do pracy. Natomiast w rozumieniu art. 41 kp nie jest „obecnością w pracy” - obecność pracownika w zakładzie pracy bez zamiaru wykonywania pracy, przyjście np. pracownika w celu złożenia świadectwa lekarskiego, czy też w celu pójścia do lekarza zakładowego z uwagi na zły stan zdrowia, a także przerwanie świadczenia pracy z powodu choroby. Chodzi tu o rzeczywiste zaprzestanie wykonywania pracy. Moment przerwania pracy z uwagi na wystąpienie objawów chorobowych, które uniemożliwiły dalsze świadczenie pracy, stanowi początek nieobecności pracownika w pracy w rozumieniu art. 41 kp.

Jeżeli jednak mimo otrzymanego zwolnienia lekarskiego pracownik nadal wykonuje pracę - to czas pozostawania w pracy nie może być rozumiany jako usprawiedliwiona nieobecność w pracy chroniona art. 41 kp.

Okres ochronny w art. 41 kp rozpoczyna się zatem z chwilą powstania przesłanki zakazu wypowiedzenia, tj. nieobecności pracownika w pracy z powodu choroby czyniącej go niezdolnym do pracy lub zaprzestania świadczenia pracy z tej samej przyczyny.

Odmienna interpretacja zakładająca, że pracownik obecny w pracy i pracujący w danym momencie - wobec stwierdzonej niezdolności do pracy wskutek choroby - powinien być traktowany równocześnie jako nieobecny, nie znajduje usprawiedliwienia w treści art. 41 kp. Z tych samych względów brak jest uzasadnienia dla rozciągnięcia ochrony prawnej z art. 41 kp również na okres niezdolności do pracy, w którym pracownik był obecny w pracy mimo, że okres ten został następnie objęty zwolnieniem lekarskim.

Jeżeli zatem w dniu dokonania przez zakład pracy wypowiedzenia umowy o pracę, pracownik jest obecny w pracy i wykonuje swoje obowiązki wynikające z umowy o pracę, to nie korzysta on z ochrony przewidzianej w art. 41 kp.

Nie można jednak odmówić pracownikowi ochrony przed wypowiedzeniem mu umowy o pracę w sytuacji, gdy jest faktycznie chory i niezdolność do pracy została stwierdzona orzeczeniem lekarskim, ale pracownik pozostał jeszcze w pracy z uwagi na niemożność opuszczenia pracy, np. wobec braku zastępcy, czy też do chwili przybycia innego pracownika do obsługi maszyny. Bezskuteczność wypowiedzenia umowy o pracę w takiej sytuacji, jak i w okolicznościach przybycia chorego pracownika do pracy dla załatwiania ważnych spraw dla zakładu pracy nie wynika jednak z art. 41 kp wobec braku przesłanki „nieobecności w pracy”, ale powinna być oceniona poprzez art. 45 § 1 kp. Pozwoli to wyeliminować przypadki niesprawiedliwego pozbawienia ochrony stosunku pracy gorliwych pracowników, którzy decydują się na wykonywanie swoich obowiązków pracowniczych, mimo choroby.

Sytuacja społeczna i gospodarcza kraju zmieniła się w sposób zasadniczy w porównaniu do lat sześćdziesiątych, od kiedy obowiązuje rozszerzająca wykładnia art. 41 kp. W warunkach tworzenia gospodarki rynkowej celowość dalszego stosowania takiej wykładni nie znajduje uzasadnienia.

Z tych wszystkich względów Pełny Skład Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego postanowił odstąpić od zasady prawnej zawartej w przytoczonej na wstępie uchwale Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1975 r. V PZP 5/75 (OSNCP 1976/6 poz. 120) i na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. 1990 r. Nr 26 poz. 153 ze zm.) podjął uchwałę jak w sentencji.

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 14 października 1997 r.
I PKN 322/97

Wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp.


Przewodniczący SSN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Sędziowie SN: Barbara Wagner (sprawozdawca), Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 października 1997 r. sprawy z powództwa Marii W. przeciwko Gminnej Spółdzielni „S.Ch.” w P. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie z dnia 4 marca 1997 r. (...)

oddalił kasację.


Uzasadnienie
Pozwem z dnia 15 stycznia 1996 r. Maria W. wnosiła o przywrócenie do pracy w Gminnej Spółdzielni „S.Ch.” w P. Twierdziła, że pracodawca wypowiedział jej umowę o pracę w dniu 8 stycznia 1996 r., kiedy to idąc do pracy w celu złożenia wniosku o udzielenie urlopu wypoczynkowego, uległa wypadkowi. Zmuszono ją do podpisania listy obecności, wręczając następnie pismo wypowiadające umowę o pracę.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że Maria W. w dniu 8 stycznia 1996 r. zgłosiła się w zakładzie i podjęła pracę. Po wręczeniu pisma wypowiadającego stosunek pracy udała się do lekarza, a następnie przedłożyła zwolnienie lekarskie od okulisty na czas od 8 do 13 stycznia 1996 r.

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Myszkowie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 1996 r. (...), oddalił powództwo zasądzając od powódki na rzecz strony pozwanej zwrot kosztów postępowania. Sąd ustalił, że powódka była zatrudniona w GS „S.Ch.” w F. na stanowisku samodzielnego referenta do spraw samorządowych i organizacji. W dniu 22 września 1994 r. pracodawca wypowiedział jej dotychczasowe warunki pracy i pracy proponując dalsze zatrudnienie w sklepie (...) w P. Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Myszkowie wyrokiem z dnia 26 stycznia 1995 r. (...) przywrócił Marię W. do pracy na zajmowanym poprzednio stanowisku. Stanowisko to zostało uchwałą Zarządu Spółdzielni z dnia 24 października 1994 r. połączone ze stanowiskiem referenta do spraw kadr. Do 6 stycznia 1996 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 8 stycznia 1996 r. przyszła do pracy w celu uzyskania urlopu wypoczynkowego, lecz ze względu na konieczność wykonania pilnych prac inwentaryzacyjnych urlop nie został jej udzielony. Prezes Andrzej K. obiecał udzielenie urlopu pod koniec stycznia. W pewien czas po podpisaniu przyniesionej przez kadrową Alicję D. do gabinetu prezesa listy obecności wręczono Marii W. wypowiedzenie umowy o pracę. Powódka podjęła obowiązki służbowe zlecone jej przez księgową Janinę S. Około godziny dziesiątej udała się do lekarza, a następnie przedłożyła zwolnienie lekarskie o niezdolności do pracy w okresie od 8 do 13 stycznia 1996 r. W ocenie Sądu wypowiedzenie było zasadne. Pozostawało w związku ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia i podjętymi w tym celu zmianami organizacyjnymi, w tym likwidacją stanowiska pracy zajmowanego przez powódkę. Wypowiadając Marii W. umowę o pracę strona pozwana nie naruszyła art. 41 kp. Przepis ten chroni trwałość stosunku pracy zakazem wypowiedzenia umowy o pracę w okresie nieobecności w pracy spowodowanej chorobą. W chwili wręczania powódce wypowiedzenia była ona gotowa do świadczenia pracy. Z ochrony przewidzianej w art. 41 kp nie korzysta więc pracownik, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby.

Maria W. zaskarżyła powyższy wyrok rewizją i podnosząc zarzuty niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, „błędnej interpretacji wykładni SN” oraz innych uchybień procesowych, wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W uzasadnieniu rewizji twierdziła, że władze Spółdzielni nie mają prawa skutecznego działania, gdyż zostały wybrane nielegalnie. Sąd prowadził postępowanie stronniczo między innymi nie reagując na fałszywe zeznania świadków. W dniu 8 stycznia 1996 r. wymuszono na niej podpisanie listy obecności i pozostanie w pracy. Podane przez stronę pozwaną uzasadnienie wypowiedzenia nie odpowiada prawdzie. W Spółdzielni nie nastąpiło zmniejszenie zatrudnienia. Na zajmowanym przez powódkę stanowisku pracy zatrudniona została Alicja D. - osoba nie posiadająca wymaganych kwalifikacji, bezprawnie pełniąca funkcję przewodniczącej Rady Nadzorczej, która doprowadziła do likwidacji organizacji związkowej w Spółdzielni.

Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wyrokiem z dnia 4 marca 1997 r. (...) oddalił rewizję, podzielając bez zastrzeżeń ustalenia stanowiące faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. Sąd podkreślił, że pracodawca ma swobodę w zakresie prowadzenia polityki kadrowej i oceny kwalifikacji pracowników. Odmowę udzielenia Marii W. urlopu wypoczynkowego, wobec jej długotrwałej nieobecności oraz rozpoczęcia prac inwentaryzacyjnych, uznał za zasadną. Aprobując pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 marca 1993 r. co do zakresu ochrony trwałości stosunku pracy przewidzianej w art. 41 kp, Sąd nie stwierdził naruszenia tego przepisu w rozpoznawanej sprawie.

Maria W. zaskarżyła ów wyrok kasacją, wskazując jako jej podstawy naruszenie prawa materialnego, a to art. 182 § 1 i 2, 187 i 192 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Tekst jednolity: Dz. U. 1995 r. Nr 54 poz. 288 ze zm.) oraz art. 41 kp. Skarżąca podniosła liczne zarzuty co do prawidłowości prowadzenia Spółdzielni i zarządzania nią przez obecne władze. Zakwestionowała potrzebę zmian organizacyjnych, a w tym kontekście zasadność wypowiedzenia jej umowy o pracę. Ustalenie Sądu w przedmiocie likwidacji stanowiska samodzielnego referenta do spraw samorządowych i organizacji uznała za błędne, o czym miał świadczyć wyrok przywracający ją do pracy na tym stanowisku. Przedstawiła ponownie swoją wersję wydarzeń z dnia 8 stycznia 1996 r., podtrzymując twierdzenie, że Prezes Spółdzielni został przez nią powiadomiony o wypadku w drodze do pracy, a do podpisania listy obecności została zmuszona. Powołała przepisy prawa spółdzielczego zobowiązujące stronę pozwaną do pozostawania z nią w stosunku pracy.

W odpowiedzi na kasację Gminna Spółdzielnia „S.Ch.” w P. wniosła o jej oddalenie. Stron nie łączył spółdzielczy, lecz pracowniczy stosunek pracy, wobec czego powołane w kasacji przepisy prawa spółdzielczego, których naruszenia miał się dopuścić Sąd II instancji, nie miały zastosowania w sprawie. Powódka została przywrócona do pracy na warunkach sprzed ich wypowiedzenia wyrokiem z dnia 26 stycznia 1995 r. nie ze względów merytorycznych, ale z powodu naruszenia art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. 1991 r. Nr 55 poz. 234). Rzekomy wypadek, jakiemu uległa Maria W. w drodze do pracy w dniu 8 stycznia 1996 r., nie został uznany przez stronę pozwaną, a powódka nie zgłosiła żadnych roszczeń z tym faktem związanych.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Maria W. była zatrudniona w Gminnej Spółdzielni „S.Ch.” w P. na podstawie umowy o pracę na czas nie określony w ramach pracowniczego stosunku pracy. Nie miały przeto do niej zastosowania regulujące spółdzielczy stosunek pracy przepisy działu III tytułu I części I (art. 181 i nast.) ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze. W części dotyczącej naruszenia art. 182 § 1 i 2, 187 oraz 192 § 1 tej ustawy kasacja jest wobec tego bezzasadna.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia przez Sądy obu instancji art. 41 kp. Przepis ten stanowi: „Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie (...) usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.”

Powódka w dniu 8 stycznia 1996 r. stawiła się w zakładzie i podjęła pracę. Po wręczeniu jej pisma wypowiadającego umowę o pracę udała się do okulisty i przedłożyła zaświadczenie o niezdolności do pracy w okresie od 8 do 13 stycznia. W chwili dokonania wypowiedzenia Maria W. była obecna w pracy i gotowa do jej świadczenia. Prawdziwości twierdzenia, że uległa wypadkowi w drodze do pracy informując o tym zdarzeniu przełożonego przed podjęciem obowiązków pracowniczych, nie wykazała.

Sąd Najwyższy w pełnym składzie Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w uchwale z dnia 11 marca 1993 r. I PZP 68/92 (OSNCP 1993/9 poz. 140), odstępując od poglądu uprzednio wyrażanego między innymi w uchwałach podjętych w składach: siedmiu sędziów w dniu 22 listopada 1968 r. III PZP 21/68 (OSNCP 1969/5 poz. 82), całej Izby w dniu 21 listopada 1975 r. V PZP 5/75 (OSNCP 1976/6 poz. 120) oraz zwykłym w dniu 6 września 1991 r. I PZP 41/91 (Praca i Zabezpieczenie Społeczne 1991/11-12 str. 65), stwierdził, że „wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp”. Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie podziela stanowisko, że przesłanką przewidzianego w art. 41 kp zakazu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest choroba pracownika powodująca jego niezdolność do pracy, lecz nieobecność pracownika w pracy z powodu jego choroby, a także iż początek ochronnego okresu nieobecności w pracy wyznacza moment przerwania pracy z powodu wystąpienia objawów chorobowych, które uniemożliwiają dalsze świadczenie pracy.

Pozostałe wywody kasacji są polemiką z ustaleniami Sądu wynikającą z odmiennej oceny dowodów. Skarżąca nie powołała jako podstawy kasacyjnej naruszenia przepisów postępowania. Nie wskazała przepisów, którym, jej zdaniem, Sąd uchybił. Nie określiła sposobu, w jaki Sąd złamał przepisy proceduralne. Sąd Najwyższy jest związany granicami kasacji (art. 393[11] kpc). Znaczy to, że w sprawie z kasacji Marii W. wiążą go ustalenia stanowiące faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku.

Kierując się powyższymi względami Sąd Najwyższy, stosownie do treści art. 393[12] kpc, orzekł jak w sentencji.

No właśnie, Marcinie.
Pisząc wczoraj miałam na myśli pierwsze z podanych przez Ciebie orzeczeń SN, ten proces, o którym pisałam, odbywał się w czasie, gdy jeszcze nie zostało ono w zielonych zeszytach opublikowane, stąd też szłam na sprawę ze Służbą Pracowniczą.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że to już tyle lat upłynęło od jego wydania.
Na szczęście pogląd SN nic nie stracił na aktualności.
Szkoda tylko, że nadal wielu pracodawców i prawników nie zna tego stanowiska SN ( nadal się spotykam z ową nieznajomością ).
Tego drugiego natomiast orzeczenia nie znałam.

PS. Wiedziałam, że je odnajdziesz. Przyda się chyba wielu osobom.
Powodzenia w tak trafnym wyszukiwaniu ( życzyłabym sobie też mieć czas na to, ale niestety ).
mgw

. Wiedziałam, że je odnajdziesz. Przyda się chyba wielu osobom.
Powodzenia w tak trafnym wyszukiwaniu

Dzięki. To nie tyle ja, co komputer i Lex :).

Znalazłem jeszcze coś takiego:

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 14 września 1998 r.
I PKN 323/98
OSNAPiUS 1999/20 poz. 642

Notka: W wyroku z dnia 14 września 1998 r. I PKN 323/98, Sąd Najwyższy podzielił wykładnię zawartą w uchwale pełnego składu Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1993 r. I PZP 68/92 (OSNCP 1993/9 poz. 140), według której wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 kp.