weksel własny

dział poświęcony stosunkom cywilnoprawnym pomiędzy osobami fizycznymi i osobami prawnymi

weksel własny

Postprzez sznupka » So, 19 paź 2002, 01:30

Czy remitent musi dokonać jakichś szczególnych czynności, gdy wystawca weksla nie „wykupuje go” we wskazanym na wekslu terminie (weksel własny z klauzulą bez protestu)? Czy też można od razu wystąpić do sądu o wydanie nakazu zapłaty?
sznupka
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Marcin » So, 19 paź 2002, 11:38

Art. 46 Prawa wekslowego:

Wystawca, indosant albo poręczyciel przez zastrzeżenie „bez kosztów”, „bez protestu” lub przez inne równoznaczne, napisane na wekslu i podpisane, mogą zwolnić posiadacza wekslu od protestu spowodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia, jako warunku zwrotnego poszukiwania.

Zastrzeżenie takie nie zwalnia posiadacza ani od przedstawienia wekslu w przepisanym terminie, ani od obowiązku zawiadomienia. Dowód niezachowania terminu przedstawienia ciąży na tym, kto się na tę okoliczność powołuje wobec posiadacza.

Zastrzeżenie, pochodzące od wystawcy, skuteczne jest wobec wszystkich dłużników wekslowych; jeżeli pochodzi od indosanta lub od poręczyciela, ma skutek tylko wobec niego. Gdy mimo zastrzeżenia, pochodzącego od wystawcy, posiadacz dokonał protestu, sam ponosi koszty. Jeżeli zastrzeżenie pochodzi od indosanta lub od poręczyciela, koszty dokonanego protestu obciążają wszystkich dłużników wekslowych.


Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 18 marca 1963 r.
1 CR 200/62

1. Zamieszczona na wekslu klauzula „bez protestu” nie zwalnia posiadacza od obowiązku przedstawienia weksla do zapłaty we właściwym terminie, jednakże dowód niezachowania terminu przedstawienia weksla w tym celu wystawcy ciąży w myśl art. 46 ust. 2 prawa wekslowego na tym, kto się na tę okoliczność powołuje wobec posiadacza wekslu.

2. Spadkobiercy zmarłego dłużnika wekslowego odpowiadają za zapłatę całej sumy wekslowej, jednakże odpowiedzialność ich (między sobą) nie jest solidarna.



Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 21 marca 2001 r.
III CKN 322/2000

Przedstawienie weksla do zapłaty, przewidziane w art. 38 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. 1936 r. Nr 37 poz. 282), następuje także w sytuacji, gdy posiadacz weksla umożliwi trasatowi (wystawcy weksla własnego) zapoznanie się z oryginałem weksla w miejscu jego płatności.

Przewodniczący: Sędzia SN Stanisław Dąbrowski (sprawozdawca).

Sędziowie SN: Antoni Górski, Maria Grzelka.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Zakładów Produkcyjno-Usługowych „G.”, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko Pierwszemu Polsko-Amerykańskiemu Bankowi, Spółce Akcyjnej w K., obecnie F. Bankowi Polska, Spółce Akcyjnej w K., o zapłatę, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 21 marca 2001 r. na rozprawie kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 lipca 1998 r.,

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.


Uzasadnienie
Zakłady Produkcyjno-Usługowe „G.”, spółka z o.o. w K. wniosła pozew przeciwko Pierwszemu Polsko-Amerykańskiemu Bankowi SA w K. o wydanie nakazu zapłaty na podstawie weksla na kwotę 78.991,50 zł z odsetkami i kosztami procesu.

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Œródmieścia w Krakowie nakazem zapłaty z dnia 24 maja 1995 r. uwzględnił powództwo. Na skutek zarzutów strony pozwanej, Sąd Wojewódzki w Krakowie wyrokiem z dnia 30 lipca 1996 r. uchylił nakaz zapłaty, oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty postępowania.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Roman S., reprezentujący spółkę cywilną „Eksport-Import” Handel Hurtowy Art. Spożywcze R.A.S., podpisał weksel własny in blanco jako zabezpieczenie udzielonego mu kredytu przez pozwany Bank. Część wierzytelności z umowy kredytowej zawartej z Romanem S. pozwany Bank przelał na powodową spółkę z o.o., przekazując jej także weksel, początkowo bez wypełnienia i indosowania. Następnie weksel został wypełniony. Wpisano datę płatności „6 grudnia 1993 r.”, słowa „bez protestu”, kwotę „798.015.000”, wyraz „sola” oraz miejsce płatności „w K. w siedzibie ZPU „G.” w K., ul. L. nr 34”. Po wypełnieniu zamieszczono indos na rzecz strony powodowej, podpisany przez członków zarządu pozwanego Banku, pod pieczęcią Banku.

Sąd Wojewódzki uznał, że umieszczenie klauzuli „bez protestu” nastąpiło prawidłowo, jednakże powód obowiązany był przedstawić weksel do zapłaty (art. 38 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe Dz. U. 1936 r. Nr 37 poz. 282 - dalej „Pr. weksl.”), a skoro tego nie zrobił, to zgodnie z treścią art. 53 w związku z art. 103 Pr. weksl. utracił prawo do indosanta.

Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 23 kwietnia 1997 r. oddalił apelację powoda. Sąd ten przyjął, że pismo powoda z dnia 1 grudnia 1993 r., skierowane do wystawcy weksla, spełnia wymóg przedstawienia weksla do zapłaty. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymóg przedstawienia weksla do zapłaty powinien być spełniony także w stosunku do indosanta, tj. pozwanego Banku, co jednak nie nastąpiło i dlatego powód utracił prawo dochodzenia wierzytelności wekslowej w stosunku do tego Banku (art. 53 w związku z art. 103 Pr. weksl.).

Na skutek kasacji strony powodowej Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 8 kwietnia 1998 r., II CKN 669/97 (OSNC 1998/11 poz. 185) uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy wskazał, że błędny jest pogląd Sądu Apelacyjnego, że wymóg przedstawienia weksla do zapłaty powinien być spełniony w stosunku do indosanta. Z art. 38 i art. 45 Pr. weksl. wynika bowiem, że indosatariusz będący posiadaczem weksla, przedstawia go do zapłaty głównemu dłużnikowi wekslowemu (trasatowi lub przy wekslu własnym - wystawcy), a nie indosantowi, którego zawiadamia jedynie o niezapłaceniu weksla przez głównego dłużnika wekslowego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 27 lipca 1998 r. ponownie oddalił apelację, dokonując nowych ustaleń. Weksel wystawiony był przez Romana S. i Alojzego S., wspólników spółki cywilnej. W deklaracji wekslowej przekazanej remitentowi wraz z wekslem in blanco - wystawca weksla Roman S. oraz poręczyciele zastrzegli, że powinni być zawiadomieni o terminie płatności weksla listem poleconym, wysłanym pod wskazane adresy przynajmniej na siedem dni przed terminem płatności. Wystawcy wręczyli weksel remitentowi, który w drodze indosu przeniósł go na powoda. Zanim to nastąpiło, indosant (Bank) i przyszły indosatariusz (spółka „G.”) wypełnili weksle w ten sposób, że Bank wypełnił klauzulę indosową, a spółka „G.” datę płatności weksla, sumę wekslową, klauzulę „bez protestu” oraz miejsce płatności weksla. Termin płatności weksla ustalony został na dzień 6 grudnia 1993 r. W dniu 1 grudnia 1993 r. strona powodowa zredagowała list, który wysłała w następnym dniu jako przesyłkę poleconą do wystawców weksla, wzywając ich do zgłoszenia się w siedzibie spółki „G.” celem przedstawienia im weksla do zapłaty. List zaadresowano do Romana S. i Alojzego S., z tym, że zamiast imienia „Roman” napisano imię „Robert”. Odbiór potwierdził Alojzy S. w dniu 6 grudnia 1993 r. Wystawcy weksla nie zgłosili się i nie zapłacili długu wekslowego. Indosatariusz zawiadomił o tym fakcie pozwanego indosanta pismem z dnia 15 marca 1994 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zamieszczenie przez powodową spółkę, która jest indosatariuszem, na wekslu klauzuli „bez protestu” nie zwalniało tej spółki od sporządzenia protestu. Ponieważ powodowy indosatariusz nie sporządził protestu, nie sporządził także w wymaganym terminie notyfikacji, to stosownie do przepisu art. 53 w związku z art. 44 Pr. weksl. utracił prawo w stosunku do pozwanego indosanta. Sąd Apelacyjny stwierdził także, że można mieć poważne wątpliwości w kwestii, czy wystawcy weksla zostali prawidłowo wezwani do zapłaty sumy wekslowej.

Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego wniosła strona powodowa, opierając ją na podstawie naruszenia prawa materialnego - art. 865 § 2 w związku z art. 866 kc, art. 38, 45 ust. 6, art. 69 Pr. weksl. W konkluzji kasacji zawarto wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z dnia 24 maja 1995 r. lub o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Trafne są zarzuty kasacji co do naruszenia przepisów art. 38, art. 45 i art. 69 Pr. weksl. Nie można podzielić stanowiska Sądu Apelacyjnego, że nieprzedstawienie weksla do protestu spowodowało utratę praw powoda jako indosatariusza w stosunku do pozwanego indosanta. Nadmierną wagę Sąd Apelacyjny przywiązał do tego, która ze stron wypełniała klauzulę „bez protestu”, skoro bezsporne jest, że weksel został indosowany przez pozwanego już po wpisaniu na nim tej klauzuli. Zgodnie z art. 69 Pr. weksl. osoby, które weksel podpisały po dokonaniu zmiany, odpowiadają według brzmienia tekstu zmienionego. Zatem jeżeli w chwili podpisywania weksla przez indosanta, tekst weksla obejmował klauzulę „bez protestu”, to bez względu na to, kto w rzeczywistości tę klauzulę zamieścił, indosant odpowiada tak, jak gdyby weksel zawierał klauzulę pochodzącą od wystawcy. W takim zaś wypadku, stosownie do art. 46 Pr. weksl., posiadacz weksla zwolniony jest od protestu z powodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia jako warunku zwrotnego poszukiwania.

Błędny jest także pogląd Sądu Apelacyjnego, że niesporządzenie w terminie notyfikacji powoduje utratę roszczenia w stosunku do indosanta. Według art. 46 Pr. weksl. zastrzeżenie „bez protestu” nie zwalnia posiadacza weksla od obowiązku zawiadomienia. Przepis art. 45 Pr. weksl. nakłada nań obowiązek zawiadomienia indosanta o nieprzyjęciu lub niezapłaceniu weksla w ciągu czterech dni powszednich następujących po dniu przedstawienia, jednakże w ostatnim zdaniu tego przepisu wyraźnie zostało określone, że sankcją jego niezachowania, jest obowiązek odszkodowawczy, oraz że posiadacz, który uchybi obowiązkowi notyfikacji, nie traci praw z weksla.

W myśl art. 46 Pr. weksl., zastrzeżenie „bez protestu” nie zwalnia posiadacza weksla od przedstawienia go w przepisanym terminie. Z art. 53 Pr. weksl. wynika, że nieprzedstawienie weksla powoduje utratę przez jego posiadacza roszczeń do indosantów. Zatem zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia konkretnej sprawy ma kwestia, czy nastąpiło przedstawienie weksla.

Rozpoznając poprzednią kasację Sąd Najwyższy nie mógł się zająć tym zagadnieniem wobec jednoznacznie korzystnego wówczas dla strony skarżącej stanowiska Sądu Apelacyjnego, że weksel został przedstawiony wystawcy, czego strona skarżąca oczywiście nie kwestionowała. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny odstąpił od swojego poprzedniego stanowiska. W uzasadnieniu kasacji wymieniony został przepis art. 38 Pr. weksl. jako naruszony zaskarżonym wyrokiem, co stwarza możliwość rozważenia kwestii przedstawienia weksla do zapłaty. Forma tej instytucji i termin uregulowane zostały w art. 38 Pr. weksl. Brzmienie wymienionego przepisu może jednak nasuwać wątpliwości.

Rozpoznając apelację po raz pierwszy Sąd Apelacyjny uznał, że pismo wzywające do zapłaty weksla jest przedstawieniem weksla do zapłaty. To zapatrywanie spotkało się w piśmiennictwie z krytyką. Wyrażono trafny pogląd, że cel przepisu art. 38 Pr. weksl. polega także na tym, żeby dłużnikowi umożliwić zbadanie treści dokumentu, a przede wszystkim uprawnień posiadacza. Nawet doręczenie odpisu pozwu nie zastępuje przedstawienia weksla do zapłaty. Tym bardziej nie wystarczy skierowanie przez wierzyciela pisma do wystawcy weksla własnego, wzywającego go do zapłaty.

Powstaje jednak pytanie, czy dla spełnienia wymogu z art. 38 Pr. weksl. konieczne jest fizyczne okazanie weksla dłużnikowi głównemu, czy też wystarcza stworzenie temu dłużnikowi realnej możliwości zapoznania się z oryginałem weksla. Łatwo zauważyć, że przyjęcie pierwszej z tych dwóch koncepcji całkowicie uzależniłoby przedstawienie do zapłaty od woli dłużnika głównego. Nie da się przecież przymusić go do zapoznania z wekslem.

Niewątpliwą intencją ustawodawcy było zapobieżenie skutkom braku współdziałania ze strony dłużnika. Dlatego w drugim zdaniu art. 38 Pr. weksl. określono, że przedstawienie weksla w izbie rozrachunkowej jest równoznaczne z przedstawieniem do zapłaty. Jednakże tej możliwości nie ma obecnie, gdyż izby rozrachunkowe nie zostały po wojnie reaktywowane. Biorąc pod uwagę, że mimo obowiązującego przepisu ustawy dopuszczającego zastępcze przedstawienie weksla do zapłaty, faktycznie nie ma takiej możliwości, wykładnia art. 38 Pr. weksl. powinna być odpowiednio mniej rygorystyczna. Przedstawienie weksla do zapłaty w rozumieniu art. 38 Pr. weksl. następuje także wówczas, gdy posiadacz weksla, po uprzednim zawiadomieniu, umożliwi trasatowi (wystawcy weksla własnego) zapoznanie się z oryginałem weksla w miejscu jego płatności.


Okoliczność, czy strona powodowa umożliwiła wystawcom weksla zapoznanie się z nim, nie została dostatecznie wyjaśniona. Nie wiadomo nawet jaka była treść pisma z dnia 1 grudnia 1993 r. Pismo to przedstawione na rozprawie nie zostało dołączone do akt. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że było to pismo wzywające do zapłaty, jednakże w protokole rozprawy opisano je jako „wzywające dłużników wekslowych Roberta i Alojzego S. do zgłoszenia się w dniu 6 grudnia 1993 r. w celu przedstawienia weksla do zapłaty”.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że ma poważne wątpliwości, czy wystawcy weksla zostali prawidłowo wezwani do zapłaty sumy wekslowej. W pierwszym rzędzie należało natomiast rozważyć, czy sposób zawiadomienia wystarczająco umożliwiał zapoznanie się z wekslem. W tym kontekście, pozawekslowe zastrzeżenie wystawcy weksla co do sposobu zawiadomienia o terminie płatności nie ma znaczenia. Nieporozumieniem jest także powoływanie się przez autora kasacji, przy ocenie prawidłowości zawiadomienia o przedstawieniu weksla do zapłaty na przepisy art. 865 § 2 kc i art. 866 kc, dotyczące prowadzenia spraw i reprezentowania spółki cywilnej. Stosunki między wystawcami weksla są ich wewnętrzną sprawą. Omyłka w imieniu jednego z wystawców weksla i okoliczność pokwitowania odbioru doręczenia pisma z dnia 1 grudnia 1993 r. dopiero w dniu 6 grudnia 1993 r. również powinny być oceniane w aspekcie badania, czy została stworzona możliwość zapoznania się z wekslem przez dłużników głównych.

Z powyższych względów i na moc art. 393[13] kpc Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
Marcin
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez sznupka » So, 19 paź 2002, 22:17

Marcinie, bardzo Ci dziękuję, choć przyznam, że zakręciło mi się w głowie:) starałam się to przeczytać uważnie, ale nie mam pewności czy dobrze składam w głowie te informacje. Jest to weksel własny, zupełny i z klauzulą „bez protestu” o której pisałam wcześniej. Czy dobrze rozumiem, że powinnam teraz tylko „przedstawić go do zapłaty”, czyli wysłać wystawcy pismo wzywające do stawienia się w określonym miejscu (płatności - wskazanym na wekslu) w celu przedstawienia mu weksla do zapłaty? Ja jestem remitentem i nie zamierzam zbywać tego weksla, czy w takim razie będę mogła dochodzić tej wierzytelności od wystawcy, gdy nie przedstawię go do zapłaty? Nie wiem, czy dobrze to rozumiem. Czy coś jeszcze musze zrobić zanim skieruję sprawę na drogę postępowania sądowego prócz tego przedstawienia do zapłaty? Z góry dziękuję za wyrozumiałość ... :))
sznupka
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Marcin » N, 20 paź 2002, 12:28

Czy dobrze rozumiem, że powinnam teraz tylko „przedstawić go do zapłaty”, czyli wysłać wystawcy pismo wzywające do stawienia się w określonym miejscu (płatności - wskazanym na wekslu) w celu przedstawienia mu weksla do zapłaty?


Zgodnie z cytowanym wyżej orzecznictwem, wystawcy należy umożliwić obejrzenie oryginału weksla. Pismo, o którym piszesz, może być uznane w konkretnych okolicznościach za wystarczające, aczkolwiek trzeba badać każdą sprawę indywidualnie.

czy w takim razie będę mogła dochodzić tej wierzytelności od wystawcy, gdy nie przedstawię go do zapłaty?


Będziesz mogła, aczkolwiek z pewnymi ograniczeniami.

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 22 lutego 1968 r.
I CZ 115/67

Nieprzedstawienie weksla do zapłaty nie uzasadnia odmowy wydania nakazu zarówno w stosunku do wystawcy, jak i indosantów.

Przewodniczący: sędzia F. Wesely (sprawozdawca). Sędziowie: J. Ignatowicz, H. Dąborowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Dyrekcji Miejskiej Handel Detaliczny w P. przeciwko Teresie P., Bolesławowi S. i Tadeuszowi J. o 807.607 zł 39 gr., na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Wojewódzkiego dla Województwa Warszawskiego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 1967 r.,
uchylił zaskarżone postanowienie.

Państwowe Biuro Notarialne zaskarżonym postanowieniem odmówiło wydania nakazu zapłaty, uzasadniając to tym, że powód nie wykazał, aby stosownie do treści art. 38 prawa wekslowego przedstawił weksel we właściwym czasie do zapłaty, co jest warunkiem powstania roszczenia wekslowego.
Rozpoznając zażalenie powoda na powyższe postanowienie, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie chodzi o weksel własny.
Pogląd, że przedstawienie weksla do zapłaty jest warunkiem powstania roszczenia wekslowego, jest błędny. Roszczenie wekslowe powstaje bowiem już z chwilą złożenia podpisu na wekslu. Natomiast nieprzedstawienie weksla do zapłaty mogłoby powodować inne skutki. Mianowicie przedstawienie weksla do zapłaty we właściwym terminie (art. 38 prawa wekslowego) powinno nastąpić nawet wówczas, gdy weksel zawiera klauzulę bez protestu (tak jak w niniejszym wypadku), przy czym wniesienie pozwu po tym terminie takiego wezwania oczywiście nie może już zastąpić.
Nieprzedstawienie takie wywiera jednak ten skutek, że roszczenie wygasa, ale tylko w stosunku do indosantów, a nie w stosunku do wystawcy, którego odpowiedzialność przy wekslu własnym jest taka jak akceptanta weksla trasowanego (art. 103, 104 w związku z art. 53 prawa wekslowego). Nieprzedstawienie do zapłaty (we właściwym terminie) w stosunku do wystawcy weksla własnego ma tylko ten skutek, że może on złożyć sumę wekslową do depozytu sądowego na koszt i niebezpieczeństwo posiadacza weksla (art. 42 prawa wekslowego) oraz że odsetki zwłoki obciążają go od dnia wezwania do zapłaty, którym może być pozew w postępowaniu nakazowym, tudzież ewentualnie to, co wynika z przepisów o kosztach procesu, że pozwany, który nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, otrzyma zwrot kosztów procesu (art. 101 k.p.c.).

Z powyższego wynika, że odmowa wydania nakazu w stosunku do wystawcy weksla była w ogóle bezpodstawna. Odmowa wydania nakazu w stosunku do indosantów, pomimo że roszczenie w stosunku do nich mogło wygasnąć (o czym była wyżej mowa), było również bezpodstawne dlatego, że ciężar dowodu nieprzedstawienia do zapłaty w terminie obciążał - wbrew poglądowi zaskarżonego postanowienia - nie posiadacza weksla, lecz dłużników wekslowych. Zasada ta wynika wprost z przepisu art. 46 ust. 2 prawa wekslowego. W postępowaniu nakazowym dowód ten może być przeprowadzony z natury rzeczy dopiero po wydaniu i wniesieniu zarzutów (art. 493 § 1 i 2 k.p.c.). W żadnym więc razie - ze względu na powołany przepis prawa wekslowego - nie było podstaw do badania z urzędu, czy weksel przedstawiono do zapłaty w postępowaniu nakazowym, a tym bardziej przy wydaniu nakazu wekslowego (art. 486 i 487 k.p.c.).
Dla porządku (pomijając już przyjęcie błędnych założeń przez PBN) należy wskazać, że odmowa wydania nakazu była przedwczesna bez wezwania powoda o uzupełnienie w trybie art. 130 § 1 w związku z art. 483 k.p.c. dodatkowej dokumentacji roszczenia.
W pewnych wypadkach byłoby to niemożliwe, gdyż przy klauzuli bez protestu weksel mógłby być przedstawiony do zapłaty bez nadania szczególnej formy, a więc bez sporządzenia dokumentacji. Argument ten potwierdza dodatkowo niedopuszczalność przy wydawaniu nakazu wekslowego i istnienia klauzuli bez protestu badania przesłanki przedstawienia do zapłaty.
W końcu należy zwrócić uwagę, że Państwowe Biuro Notarialne, wbrew podstawowym przepisom o kosztach sądowych (art. 16 p. o k.s.) nie wezwało powoda do uiszczenia wpisu do pozwu, a także od zażalenia ani też nie doręczyło odpisów zażalenia pozwanym. Stało się to przyczyną zwłoki w rozpoznaniu zażalenia, i to w sprawie, w której chodzi o rewindykację mienia społecznego dużej wartości.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji z mocy art. 397 przy odpowiednim zastosowaniu art. 390 § 1 k.p.c.
Marcin
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez sznupka » N, 20 paź 2002, 21:30

Bardzo Ci dziękuję. Wszystko jasne.
sznupka
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Dredd » Pn, 21 paź 2002, 16:45

Zgodnie z cytowanym wyżej orzecznictwem, wystawcy należy umożliwić obejrzenie oryginału weksla. Pismo, o którym piszesz, może być uznane w konkretnych okolicznościach za wystarczające, aczkolwiek trzeba badać każdą sprawę indywidualnie.


Moim zdaniem zawsze winno się okazać oryginał (lub ostatecznie wtóropis weksla) dłużnikowi. Po pierwsze jest to tak zwany dług odbiorczy, a po drugie nie okazanie dłużnikowi weksla może uzasadniać podniesienie przez dłużnika zarzutu iż wzywający go do zapłaty nie wykazał prawidłowo tzw. legitymacji formalnej z weksla.
Dredd
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Marcin » Pn, 21 paź 2002, 19:20

Moim zdaniem zawsze winno się okazać oryginał (lub ostatecznie wtóropis weksla) dłużnikowi.


Uważam, że wystarczy stworzenie możliwości zapoznania się przez dłużnika z oryginałem weksla. Jeśli dłużnik nie będzie chciał tego zrobić, to trudno, aby wierzyciel go do tego przymuszał. W tym kierunku idzie obecnie wykładnia art. 38 Prawa wekslowego (por. cyt. wyżej wyrok SN z dnia 21 marca 2001 r., III CKN 322/2000).
Marcin
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Dredd » Pn, 21 paź 2002, 20:47

Uważam, że wystarczy stworzenie możliwości zapoznania się przez dłużnika z oryginałem weksla. Jeśli dłużnik nie będzie chciał tego zrobić, to trudno, aby wierzyciel go do tego przymuszał. W tym kierunku idzie obecnie wykładnia art. 38 Prawa wekslowego (por. cyt. wyżej wyrok SN z dnia 21 marca 2001 r., III CKN 322/2000).


Zgadzam się z Tobą Marcinie. Jasne że nie trzeba przymuszać. Moja poprzednia wypowiedź nawiązywała do "okazania weksla" przez wysłanie zwykłego wezwania do zapłaty, co jak mi się wydawało wyjątkowo dopuszczasz. Ja bym to kwestionował (zwykłe wezwanie do zapłaty jako forma przedłożenia weksla do zapłaty). Choć już widziałem nakaz zapłaty wydany z weksla na sporą sumę właśnie w sytuacji gdy nie przełożono weksla a jedynie wezwano do zapłaty. Znany mi osobiście "Sąd" stwierdził że nie będzie się w to wgłębiał na etapie nakazu zapłaty. Ciekawostką było to że strony stosunku wekslowego w momencie zaciągania zobowiązania spisały deklarację wekslową wg której przedstawienie weksla do zapłaty miało się odbyć właśnie przez wysłanie zwykłego wezwania do zapłaty.
Kwestia kontrowersyjna wg mnie, bo to obchodzi rygor z prawa wekslowego, a zatem chyba winno być uznane za ustalenie nieważne (zresztą naraża też dłużnika że spełni świadczenie na wezwanie remitenta który wcześniej puścił weksel w obieg, ale to w sumie problem dłużnika).

Pozdrawiam
Dredd
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Marcin » Pn, 21 paź 2002, 21:00

Moja poprzednia wypowiedź nawiązywała do "okazania weksla" przez wysłanie zwykłego wezwania do zapłaty, co jak mi się wydawało wyjątkowo dopuszczasz. Ja bym to kwestionował (zwykłe wezwanie do zapłaty jako forma przedłożenia weksla do zapłaty).


Moja wypowiedź nie dotyczyła "zwykłego" wezwania do zapłaty, tylko była komentarzem do następującego pytania:
powinnam teraz tylko „przedstawić go do zapłaty”, czyli wysłać wystawcy pismo wzywające do stawienia się w określonym miejscu (płatności - wskazanym na wekslu) w celu przedstawienia mu weksla do zapłaty?
Marcin
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00

Postprzez Dredd » Wt, 22 paź 2002, 15:59

Moja wypowiedź nie dotyczyła "zwykłego" wezwania do zapłaty, tylko była komentarzem do następującego pytania:
powinnam teraz tylko „przedstawić go do zapłaty”, czyli wysłać wystawcy pismo wzywające do stawienia się w określonym miejscu (płatności - wskazanym na wekslu) w celu przedstawienia mu weksla do zapłaty?


Jasne. W takim razie racja jest po Twojej stronie. Po prostu ograniczyłem się do przeczytania Twego wpisu z zacytowanym fragmentem nie cofając się do pełnej treści posta który cytowałeś.
Na marginesie dodam że wezwanie wystawcy do stawienia się w celu okazania mu weksla to też moim zdaniem wadliwa praktyka. Dług z weksla jest bowiem długiem odbiorczym i to posiadacz weksla winien znaleźć wystawcę by mu weksel okazać.
Dredd
 
Posty: 0
Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00


Powrót do Prawo Cywilne

 


  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Wyświetlone
    Ostatni post
  • weksel
    przez sunny74 » Wt, 23 lis 2010, 18:10
    0 Odpowiedzi
    744 Wyświetlone
    Ostatni post przez sunny74 Zobacz najnowszy post
    Wt, 23 lis 2010, 18:10
  • weksel
    przez Ania » Wt, 8 cze 2004, 12:00
    1 Odpowiedzi
    747 Wyświetlone
    Ostatni post przez Marcin Zobacz najnowszy post
    Wt, 8 cze 2004, 16:22
  • weksel
    przez aristo2 » N, 24 sie 2003, 09:22
    6 Odpowiedzi
    1662 Wyświetlone
    Ostatni post przez Darek Zobacz najnowszy post
    Wt, 26 sie 2003, 15:01
  • weksel in blanco
    przez aristo1 » Śr, 16 kwi 2003, 19:04
    3 Odpowiedzi
    2295 Wyświetlone
    Ostatni post przez Dariusz_Kowalczuk Zobacz najnowszy post
    Pt, 18 kwi 2003, 12:13
  • weksel sola
    przez click » Cz, 14 cze 2007, 17:05
    2 Odpowiedzi
    695 Wyświetlone
    Ostatni post przez click Zobacz najnowszy post
    Wt, 19 cze 2007, 21:55

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości

cron